Eimreiðin - 01.07.1918, Qupperneq 38

166
SÝNIR ODDS BISKUPS
[Eimreiðin
eyðiö. Þá sjáum viö fyrst, hvor höndin veröur drýgri, sú sem
saman safnar eöa hin, sem sundur dreifir."
Þeir voru nú báöir orönir reiðir og hafði háreystið kallaö
menn saman úr öllum bænum til þess aö vita, hvaö á gengi
þarna í göngunum. Hvert, sem litið var, grilti í andlit manna
úti í myrkrinu, sem stóöu á öndinni og hlustuðu.
„Það er andskotinn, sem hefir blásið yöur þessu illvirki í
brjóst,“ mælti biskup. „Enginn nema hann gat fundið upp á
jafn illmannlegu og lítilmannlegu ódæði. — Nú hrósar hann
miklum sigri! Þér hafið leitt bölvun yfir Skálholtsstaö. Hver
einasti þessara vesalinga, sem kemur að steinboganum brotn-
um og sér þar á bak síðustu hjálparvonum sínum, sendir himin-.
hrópandi formælingar yfir Skálholt og þá, sem þar búa. Reiði
hins réttláta drottins er yfir okkur. Dómur hans er uppkveð-
inn og innsiglaður. Honum verður ekki breytt, þótt bænir og
tár komi til. Eg hefi lesið hann í kvöld á festingu himinsins.
Eg skildi ekki þá, hvað eg las, og það gerði mig hugsjúkan
og kvíðandi. Nú er ráðningin komin fram. Guðs reiði er yfir
okkur öllum! — Harðýðgi og miskunnarleysi við vesalinga
er ein af þeim sjö syndum, sem a 1 d r e i verða fyrirgefnar.
Refsing guðs er óumflýjanleg."
„Eg tek á mig alla sökina einsamall," mælti brytinn, „þrátt
fyrir það, þótt f 1 e i r i kunni að finnast sekir.“
„Það er eg, sem hann á við — eg er sek,“ var sagt með
klökkri kvenrödd, sem smaug gegnum allan hávaðann. öllum
varð litið við. Biskupsfrúin var komin fram úr svefnhúsi
sinu og stóð þar í göngunum á línklæðum einum og með log-
andi kerti í hendinni.
Biskupinum varð orðfall.
„Það er eg, sem er sek,“ mælti hún aftur. „Hann bar þetta
ráð undir mig og eg aftók það ekki — latti hann ekki heldur.
Mér blöskraði — eins og honum — hvað upp gekk á staðar-
búinu.“
Biskupinn stóð fyrst hljóður um stund. Síðan andvarpaði
hann.
„Faðir, fyrirgef þeim öllum saman. Þau vissu ekki hvað þau
gerðu! — En varið þér yður á Brúará, bryti. Einn-
ig hún er í guðs hendi og getur orðið að sverði hinnar rétt-
látu refsingar. — Árnar hefur lagt óvenju-illa i þessum hörk-
um. En sannið þið til orða minna: í fyrramálið verða allar
árnar kringum Skálholt orðnar mannheldar.“