Eimreiðin - 01.07.1918, Qupperneq 46

i?4
ÞftJú ÆFINTýRÍ
[Étmreititti
Engin af hirðmeyjunum gat svarað því.
Og einhverju sinni kallaði kóngsdóttirin hina fríðu dans-
mey fyrir sig.
„Góða mín!“ sagði kóngsdóttirin blíðlega, „segðu mér
nú í trúnaði af hverju það kemur, að litblærinn á and-
liti þinu verður jafnan svo fagur, þegar þú tekur til að
dansa, og verður þvi yndislegri sem þú dansar lengur.“
„Eg skal gjarna segja þér það, elskulega kóngsdóttir,“
sagði hin friða dansmær og hvíslaði í eyra hennar, svo
hirðmeyjarnar gætu ekki heyrt leyndarmálið. „p a ð
kemur af hinum sáru líkþornum, sem eg
hefi á fótunum.“
„Svona er hún smásálarleg,“ hugsuðu hirðmeyjarnar
og brunnu af forvitni; „hún ann okkur ekki þess, að
við fáum að vita um töfra-duftið, sem hún ber á andlit
sitt og gerir hana svona fallega, þegar hún dansar.“
En kóngsdóttirin geymdi leyndarmál dansmeyjarinnar
til æfiloka.
III.
Nirfillinn og munkurinn.
Nirfillinn lá fyrir dauðanum. Heimkynnið hans var
hrörlegur moldarkofi, sem stóð skamt frá sorphaugum
borgarinnar; rúmstæðið var úr ótelgdum röftum, en sæng-
urfötin voru óhreinir tötrar og fáein hálmstrá. — Mið-
aldra munkur sat við rúmstokkinn og þuldi latneskar
bænir.
„Heldurðu að mín síðasta stund sé nú komin?“ sagði
nirfillinn með veikri rödd.
„Mannlegt líf er skammvint,“ sagði munkurinn; „og
æfidagar vorir eru áttatíu ár, þegar best lætur. En nú
hefir þú níu um áttrætt.“
„þ>á er þetta dauðinn!“ sagði nirfillinn.
„Og þess vegna ber oss að vaka og biðja,“ sagði munk-
urinn.
„Eg geymi leyndarmál,“ sagði nirfillinn; „og það hefir