Eimreiðin - 01.07.1918, Síða 47

Éitnreiðin]
Í>ÍÚÓ ÆI'INTÝRÍ
176
læst sig um sál mína, eins og krabbameiniö um lifrina,
og hvílir á mér eins og mara.“
„Eg á dálitla gullfúlgu, sem nemur hartnær hundraö
leyndarmál þitt alt til æfiloka,“ sagði munkurinn.
Eg á dálitla gull-fúlgu, sem nemur hartnær hundrað
þúsundum dala,“ sagði nirfilhnn kjökrandi; „og eg hefi
grafið alt þetta fé á afviknum stað. En til þess, að geta
dregið þetta lítilræði saman, hefi eg alla æfi borið þungar
áhyggjur, neitað mér um öll lífsþægindi, og lagt á mig
ýmsar þrautir og meinlæti. — Og nú veit eg ekki, hvað
eg á að gera við þetta.“
„Gerum oss vini af þeim rangláta Mammon,“ sagði
munkurinn. Og það var guðræknis-hreimur í röddinni.
„En nú er ekki lengur tími til þess,“ sagði hinn deyj-
andi nirfill. „Og öll nánustu skyldmenni mín eru löngu
dáin.“
„þá er klaustrið og kirkjan,“ sagði munkurinn.
„í klaustrinu á sér stað ah-mikil munaðarsýki, en kirkj-
an er alt of glysgjöm,“ sagði nirfillinn; „og vil eg ekki
að þessir fáu gullpeningar mínir renni þangað.“
„En fátæka höfum vér jafnan hjá oss,“ sagði munk-
urinn viðkvæmnislega; „og það er syndsamlegt, að grafa
p u n d sitt í jörðu.“
„Eg skal segja þér, hvað eg vil,“ sagði nirfillinn og
reis upp við olnboga með miklum þrautum; „eg vil gefa
peninga mina þeim manni, sem getur sagt mér, hvaða
gagn eg hefi haft af því, að safna þeim saman.“
„Eg skal segja þér það,“ sagði munkurinn. „J? ú h e f i r
lært að þekkja, hvað jarðneskir munir
eru léttvægir og lítils verðir.“
„Drottinn minn!“ sagði nirfillinn, „sú þekking hefir
sannarlega orðið mér næsta dýrkeypt!“
„Og á eg þá alt þitt gull?“ sagði munkurinn blíðlega.
„þú átt það alt saman,“ sagði nirfilhnn og hneig aftur
á koddann.
„Og hvar er fjársjóðurinn falinn?* sagði munkurinn
og laut ofan að hinum deyjandi manni.