Eimreiðin - 01.07.1918, Síða 54

182
STÖKKIÐ
[Eimreiðin
slæm. ÞaS mátti engu muna og ekkert versna til þess atS ófært
væri með hesta um jöröina. — Sveinbjörn var þá auðvitaö
sendur af stað með fjóra hesta. Hann haföi margsinnis áöur
teflt um lífiö og dauðann viö stórhríöar og aörar stórhættur.
Og nú beið kona í barnsnauð þar frammi í sveitinni eftir einu
hjálpinni sem sýndist mögulegt aö afla sér. Og nú var eftir
að vita, hvort sú tilraun mundi lánast, eöa kanske veröa fleir-
um aö fjörtjóni.
Okkur var því órótt í skapi öllum, sem sátum kring um
jólaboröiö þetta kveld.
„Þeir ættu aö vera komnir," sagöi prófasturinn, „og þaö
þótt þeir hafi oröiö aö ganga af hestunum og skilja þá eftir
á Höföa. Og mér þykir líklegt að þeir hafi orðið að gera það.“
„Mér líst ekki á þennan nýja lækni,“ sagði Brandur vinnu-
maður. „Þetta er mesti væskill. Eg held Sveinbjörn hafi orðið
aö bera hann, barasta. Svei mér ef eg held þaö ekki, barasta.“
„Hann er ekki hraustlegur," sagði prófastsfrúin, „og kanske
tæplega fær í þessar voðalegu ferðir. Þú þekkir hann víst,
Jón?“
Jón, sonur prófastsins, sem var nýlega oröinn sýslumaöur
þar í sýslunni, var heima hjá foreldrum sínum um jólin. Hann
hafði komið utan úr firðinum daginn áöur. Hafði hann setið
þegjandi og hugsi viö borðið að þessu, en nú leit hann upp.
„Já eg þekki hann nokkuð,“ sagði hann, „en við vorum
samt ekki mikið saman. Hann var lítið með öðrum á námsár-
unum — en eg þekki hann þó að því, að hann er fremur kjark-
lítill. Eg skal segja ykkur hvernig eg varð var við það. Við
vorum nokkrir félagar saman. Við vorum glaðir á góðri
stundu. Við fórum út, og vorum „upplagðir" að gera ýms
strákapör, og gerðum það líka. Við vorum naumast komnir
af barnsaldri þá, að minsta kosti þurfti ekki mikið til að
vekja upp í okkur strákinn. Svo gengum við niður á bryggju,
sjórinn hafði brotið skarð í hana, það var allbreitt skarð,
framarlega. Það var norðangola og úfinn sjór, Sá sem á undan
fór, var glanni, hann hljóp til og stökk yfir skarðið. Hann
fann að það mátti ekki tæpara standa að hann gæti fótað sig
hinumegin, það var svo langt hlaup, til þess að gera, og