Eimreiðin - 01.07.1918, Qupperneq 55

Eimreiðin]
STÖKKIÐ
183
hált á boröunum. En hann sneri sér viö og ögraöi okkur til
aö koma á eftir sér. Viö vorum fjórir alls, og tveir hlupu strax
yfir, en Guðmundur, læknirinn, stóð einn eftir. Við kölluðum
til hans. ,Eg stekk ekki yfir,‘ sagði hann. ,Þorirðu það ekki/
sagði eg. Hann svaraði ekki. ,Þorirðu það ekki!‘ Við hlógum
og skopuðumst að honum. ,Nei, eg þori það ekki,‘ sagði hann,
,það er alveg óvíst að þið gætuð bjargað mér ef eg dytti í
sjóinn, og stólparnir eru svo hálir að það er óvíst að eg gæti
haldið mér uppi við þá, meðan þið eruð að sækja bát.‘ — Eg
sé það auðvitað núna, þegar eg fer að hugsa um þetta, að það
var alveg satt, sem hann sagði — en við höfðum alls ekkert
hugsað um hættuna, og eg held ekki að neinn kjarkmaður
geri það þegar svona stendur á. Eg get eklci hugsað mér að
sá maður sé dugandi og kjarkgóður, sem alt af er að hugsa
um, hvort þetta og þetta geti ekki verið hættulegt, og
aldrei þorir að tefla á tvær hættur, jafnvel þótt það sé að
eins gert til gamans.“
„Mikil bö.,.. dæmalaus lydda gat maðurinn verið,“ sagði
Brandur, „eg held eg hefði stokkið, barasta."
„Það er enginn efi á því,“ sagði prófasturinn, „að Guð-
mundur gerði rétt í því að stökkva ekki. En samt er eg nú
á þínu máli, Jón, að eg held að kjarkmaður hefði hlaupið,
og það jafnvel þótt hann hefði ekki vel treyst sér til þess.
Og guð hjálpi veikum og þreklitlum huga úti í þessu veðri.
Guð hjálpi aumingja konunni og manninum hennar.“
„Er það ekki voðalegt,“ sagði Solveig, dóttir prófastsins,
og augu hennar tindruðu af reiði, „er það ekki hreint og beint
voðalegt ef Sveinbjörn hefir nú orðið að setjast að og gista
með læknirinn einhvers staðar úti í sveit og konan deyr svo
eingöngu fyrir ragmenskuna í honum.“
„Við skulum ekki dæma of hart,“ sagði frúin. „Sveinbjöm
er duglegur maður, eins og við vitum öll, en þetta er líka
alveg óttalegt veður; hlustið þið á. Guð almáttugur, eg held
hann sé alt af að herða veðrið.“
Við þögnuðum og hlustuðum. Það var eins og bærinn væri
laminn utan með grjóti.
„Það eru ljótu ansvoðans lætin í honum,“ sagði Brandur.