Eimreiðin - 01.07.1918, Qupperneq 74

202
GUB ER ALSTx\BAR NÁLÆGUR [Eimreiðin
bjarteyg og brosheit, og leit yfir bygðina. En vorið leið um
loftið með hörpuslætti og söng frjóvsemdar-fögnuðinn
inn í hvað eina. Nýgræðingurinn spratt á fætur, stakk höfð-
inu upp úr moldinni, en sólin kysti margsinnis á munn-
inn á honum, svo að hann hélt að hér væri verið að halda
brúðkaupsveislu, því ómar vorhörpunnar liðu um loftið,
og hann langaði í dansinn, en auminginn var fastur á
fætinum. Jæja, þá! Hann lét sér þá lynda að vaxa í ríki
fegurðarinnar og vera með í söng samræmisins! Ein-
ungis að hann gæti hækkað ofurlítið, svo að útsýnið víkk-
aði, þá skyldi hann vera grænn og glaður.
Lækirnir voru ekki seinir á sér að vera með í vorkæt-
inni. Skvaldrandi og bullandi steyptu þeir sér kollhnýs
fram af börðunum, svo að litlu seitlunum lá við að of-
bjóða óskikkið, en trítluðu þó með og sýndust jafnvel
tilleiðanlegar að láta einhvem lækinn sameinast sér. pó
aldrei nema þær týndu sértilverurétti sínum, það varð
að hafa það, þetta var svo einka-lystilegt, þessi hlaup og
stökk, og glaða gutlið í lækjunum! Og þær létu þá heyra
lágt pískur og litið flyss bak við sig, og kærðu sig koll-
óttar, þó að þeir sæju glytta í grunnfæmina þeirra og
gáskann!
Og svo henti það sér alt í einni þvögu o’ní gilið, fram
i á og út í sjó. „Æ, ætli að við deyjum nú ekki og drukn-
um,“ æptu seitlurnar með andköfum, þegar áin spýtti
þeim út í sjó. „Deyja og drukna,“ drundi í hafdjúpinu.
„Deyja og drukna í fanginu á mér, upphafinu sínu? Er
það nú viska!“ Og hafsjórinn kastaði smælkinu þessu
upp að fjörusandinum og lofaði því að leika sér þar: sog-
ast út og að og elta hvað annað,. „þetta er æskan,“ sagði
sjávardjúpið og fór að laga til á hyllunum í eilífðarsafn-
inu sinu.
Fellið stóð eitt sér, autt og ófrjótt, uppi yfir öllu hinu
og hélt vörð um virðingu sína. Hélt sig sjá um heim allan
og vera óskeikult; því þótti gamli gaddurinn góður og gaf
ekki mikið fyrir gróandann og gleðina hjá því þarna
neðra! „pessir glópaldar gleypa við allri nýbreytni,“ sagði