Eimreiðin - 01.07.1918, Qupperneq 75

Eimreiðin] GUB ER ALSTAÐAR NALÆGUR
203
það fyrirlitlega og leit upp í ólundarleg skýin, því ymur-
inn ergði það, og þokukúfur settist á kollinn á því.
Nú komu fuglarnir með fjaðraþyt og söng, og féllu inn
í yndisklið alls þess, sem heldur guðsþjónustu í kirkjunni
hans hinni stærri: náttúrunni. Og ómurinn frá öllu hinu
ásthrifna unga, í hvelfingarháu kirkjunni drottins, varð
fyllri og fegurri, þegar fuglaraddirnar voru komnar inn
í kórinn. Titringur loftsins truflaði fellið með viðsýnis-
vitsmunina, svo því rann í skap. pað hafði æfinlega haft
þann sið, að henda öllu utan að komandi af sér, og sólar-
geislunum þá líka, og þann sið hafði það tekið upp eftir
trúmálavörðum okkar mannanna, sem eru allra manna
seinfærastir til að taka á móti vorgróðri andlegrar þekk-
ingar á sínu sviði. J?eim þykir gamli gaddurinn góður.
í honum sitji maður svo óhultur í sæti sínu, ef engum
vorleysingum séu opnaðar dyrnar inn i ríkið.
Felhnu fór að verða órótt. Hljómöldurnar urðu heitari
og heitari frá þvi unga yndishrifna, sem náð hafði laginu
við óð einingarinnar, og það var eins og ofurlitill klökkvi
í hreimnum, þegar það hrópaði niður á láglendið: „Hvað
er eiginlega um að vera hjá ykkur þarna neðra?“
„Vorið er komið, og vorsóhn lætur alt verða sem ungt!“
kvað við kliðurinn frá kirkjunni stóru.
„Alt er á uppleið, svo ekkert er þungt,“ sagði berg-
málið inni í sjálfu fellinu. Og klökkvinn var kominn inn
að hjartarótum þess, svo að ofurlitlar sitrur tóku sig upp
og ultu af stað, ekki ólíkar tárum, en það voru nú reyndar
lækjarsitrur, því vorið var komið alla leið upp til fellsins
og fór að þíða klakann utan af þvi.
Svo fór það i sumarfötin sín bláu og bar hátt höfuðið.
En vorið vekur alstaðar eftirlanganir, einingarþrár. Ein-
stæðingsskapurinn amaði fellinu, víðsýnisviskan þess kalda
var orðin ónóg. Söngur samræmisins seiddi og kallaði,
en það hafði gleymt öllum lögunum þarna uppi í kyr-
stöðukuldanum og viskudrambinu og gat því ekki tekið
undir. En steinarnir urðu votir af viðkvæmum trega.
„Mig kitlar í tærnar,“ tautaði fellið, og svo fanst því