Eimreiðin - 01.07.1918, Qupperneq 97

Eimreiðin]
KONUNGURINN UNGI
225
Og hann sofnaöi aftur og dreymdi. Og þessi var draum-
urinn:
Hann þóttist liggja á þilfari stórrar galeiðu, er róiö var af
hundraö þrælum. Viö hlið honum sat yfirmaður galeiöunnar
á klæði. Hann var svartur sem bik og hafði rauðan vefjarhött
úr silki á höfði. Digrir silfurbaugar löfðu í eyrnasneplum hans,
en í höndum sér hélt hann fílabeinsskálum.
Þrælarnir voru allsberir, nema einhverja druslu höfðu þeir
vafða um lendar sér. Var hver maður bundinn með hlekkja-
festi við sessunaut sinn. Glóandi sólin brendi þá, og svert-
ingjar hlupu fram og aftur um skipið og lömdu þá áfram
með ólarsvipum. Þeir teygðu úr skinhoruðum handleggjun-
um og drógu þungar árarnar áfram gegnum vatnið. Kolblár
sjórinn freyddi á árablöðunum.
Loks komust þeir inn í vík eina litla og tóku að kanna
dýpið með sökkum. Hægur þeyr rann á af landi, og þyrlaði
rauðleitu ryksáldri um þilfarið. Þrír Arabar, alvopnaðir, komu
þeysandi á ótemjum og slöngvuðu spjótum í áttina til þeirra.
Yfirmaður galeiðunnar þreif boga, lagði ör á streng og skaut
gegnum hálsinn á einum þeirra. Hann hlammaðist til jarðar,
en hinir fóru undan í spretti. Kona nokkur, vafin í gula slæðu
kom í humátt á eftir. Reið hún úlfalda og skimaði í kring-
um sig, eins og hún væri að huga að dauða manninum.
Strax er þeir höfðu varpað akkerum og felt seglin, fóru
svertingjarnir niður í skipið og sóttu þangað kaðlastiga, og
voru þungar blýsökkur í honum. Yfirmaðurinn varpaði hon-
um út fyrir borðið, og festi efri enda hans í digra járnkróka.
Þá lögðu svertingjarnir hendur á yngsta þrælinn, leystu af hon-
um fjötrana, tróðu linu vaxi í eyru hans og nasir og bundu
stóran stein við hann. Hann klifraði þreytulega niður eftir
kaðlastiganum, og hvarf í kaf. Nokkrar loftbólur komu upp,
þar sem hann hafði horfið. Sumir af hinum þrælunum voru
að gægjast með forvitni út fyrir borðstokkinn, en í framstafni
sat hákarla-seiðmaður og barði bumbu sína jafnt og þétt.
Eftir drykklanga stund kom kafarinn upp úr vatninu. Hann
hélt sér dauðahaldi í stigann, eins og hann væri yfirkominn
en í hægri hendi hans glitraði á perlu. Svertingjarnir hrifs-
15