Eimreiðin - 01.07.1918, Síða 105

Eimreiðin]
KONUNGURINN UNGI
233
Og skyndilega heyrSust óp og háreysti frá götunni og í
sömu andránni ruddust aSalsmennirnir meS bylgjandi fjaSur-
skúfum, brugSnum bröndum og blikandi skjöldum, inn í kirkj-
una. „Hvar er þessi draumamaSur ?“ öskruSu þeir, „hvar er
þessi kóngur, sem klæSist eins og ræfill — þessi strákur, sem
gjörir landi voru smán? Sá skal hafa bráSan bana af hendi
vorri, því aS hann skal ekki dirfast aS ríkja yfir oss.“
Og konungurinn ungi laut aftur höfSi i bæn, og er hann hafSi
lokiS bæninni, stóS hann upp og sneri sér viS og leit á þá
sorgmæddum augum.
Og sjá! Gegnum móSugleriS í glugganum steyptist yfir hann
geislaflóS sólarinnar. Og sólglitiS óf utan um hann skikkju, es
bar langt af skikkju þeirri, er gjörS hafSi veriS af öllu hugviti
mannanna handa honum. Stafurinn skrælnaSi, sem hann bar
í hendi sér, skaut frjóöngum og út úr þeim sprungu liljublóm,
skærari en perlur. Og greinin visnaSa, sem hann vafSi um
höfuS sér, blómgaSist og bar rósir, rauSari en rúbínsteina.
Skærari en skinandi perlur voru liljurnar og leggir þeirra voru
skíra silfur. RauSari en rúbínsteinar voru rósirnar og blöS
þeirra voru slegiS gull.
Þarna stóS hann í konungsskrúSa og gimsteinahurS altaris-
ins flaug opin, en yfir blikandi kristalls patínunni lék dular-
fullur töfra-bjarmi. Þarna stóS hann i konungsskrúSa en dýrS
guSs fylti húsiS, og þaS var eins og dýrlingarnir á útflúruS-
um stöllunum væru orSnir lifandi. í glæsilegasta konungs-
skrúSa stóS hann frammi fyrir þeim, en frá kirkjuorgelinu
dunaSi brimfali tónanna og lúSrasveitin blés kveSjumerki og
kórdrengirnir sungu.
Og öll þjóSin féll á kné af ótta og aSalsmennirnir slíSruSu
sverSin og veittu honum lotningu og biskupinn fölnaSi og
hendur hans titruSu: „Sá hefir krýnt þig, sem er mér æSri,“
hrópaSi hann. Og hann féll fram fyrir honum.
Og konungurinn ungi gekk niSur frá háaltarinu, og fór
heirn, innan um þegna sína. En enginn gat horft á ásjónu
hans, þvi aS hún var eins og engils ásjóna.
M. J. þýddi.