Eimreiðin - 01.07.1918, Síða 112

240
FRESKÓ
[Eimreiðin
um eða verksmiðjum. Húsin eru mjög lág! í samanburöi við
Rómaborg er London kotbæjarleg, og mér finst næstum því,
að eg gæti barið þökin með húfunni minni. Loftið inni í bæn-
um er þykt eins og grautur. Það mætti, held eg, ausa því
með sleif. Eg stóð lítið við í London, en fór strax áleiðis til
Berkshire, er eg hafði litið á málverkasafnið. Þar eru nokkr-
ar ágætis myndir, sem aldrei hefðu átt að fara út úr okkar
landi. — Berkshire kvað vera nafn á stóru svæði eða sveit.
Þar er ljómandi fallegt, nægir skógar, og það minnir mig dá-
lítið á Umbríu. En hér vantar fjöllin, til þess að gefa útsýn-
inu tign. Loftið er sí-skýjað og þungt, og dapurlegt í saman-
burði við blikandi geisla-himininn okkar.
Eg sté af lestinni í litlu þorpi, og þar beið mín vagn á
ákaflega háum hjólum. Þessi stöð er víst eingöngu handa
höllinni Milton Ernest. Við ókum nokkrar mílur um skóg-
lendi, og komum þá að garðshliðinu. Þá var orðið kvöldsett.
Mér var strax fylgt til herbergis míns. Þar var mér búið bað,
og því næst var borinn fyrir mig matur. Ekki varð eg var við
nokkra lifandi sálu nema einn þjón, sem á víst að vera mér
til hjálpar, og hann skilur, til allrar hamingju, dálítið í frönsku.
Morguninn eftir kom til mín maður nokkur, alvörugefinn
og vel til fara, og fór hann með mig inn í danssalinn. Hann
sagði mér, að „hin náðuga frú“ ætlaði að hitta mig um hádegið
í lestrarsalnum.
Það varð. Eg hélt að hún væri miðaldra, en þegar til kemur
er hún mjög ung. Hún heilsaði mér kuldalega, og spurði hvort
eg hefði alt, sem eg þyrfti á að halda, og án þess að bíða
eftir svari spurði hún mig, hvernig herra Hollys mundi líða.
En Hollys þessi kvað vera náfrændi hennar og einhvers konar
umsjónarmaður hennar. Hún beið heldur ekki eftir neinu svari
upp á þetta, en sagði, að það væri best, að eg byrjaði strax
á verkinu, því að það lægi mikið á því. Hún lét í ljósi þá ósk,
að eg gerði myndirnar fallegar og sagði, að best væri fyrir
mig að breiða eitthvað fyrir þær, því að fólk væri svo einfalt
í þessum sökum. Svo kinkaði hún aftur kolli til mín í kveðju
skyni, og eg þóttist skilja, að samtalinu væri slitið.
Fyrirgefið mér þetta málæði alt. Mér er miklu betur lagið
að halda á pensli en penna, eins og þér þekkið. En þér fyrir-
gefið uppeldisbarninu yðar allar yfirsjónir.
Þessi staður, þar sem eg á nú heima, er drungalegur, en