Ársrit Hins íslenska fræðafjelags í Kaupmannahöfn - 01.01.1916, Blaðsíða 41

Islensk fornkvæði
41
lenskar þjóðsögur og þjóðtrú hafa haft eigi lítil áhrif og
gert eigi litlar breytíngar á dönsku kvæðunum, og það
ekki að eins í smáum hlutum (stöku orðum og þess kon-
ar), heldur og í allri gerð þeirra; þau eru því oft næsta
lángt komin frá uppruna sínum. Til skýríngar þessu set
jeg hjer eitt kvæðið í heilu líki — bæði af því að það er
svo einkennilegt og svo stutt. Það er Elenarljóð, og
hljóðar svo:
1. Elen litla kvað svó hátt
— lauffí) á pann linda —
heyrði nykur í vatni lá
— alt er óhœgra ab leysa cn að binda})
2. Elen beiddi föður sinn:
. »lofaðu mér til vökunnar inn«.
3. »Pú skalt þig ei til vökunnar gá,
þig kann margur dárinn sjá.«
4. »Fari dárinn sem hann kann,
eg skal mig til vökunnar framm.«
5. »Far vel, far vel, dóttir mín,
slíkt gjörði aldrei móðir þín.«
6. Elen litla kvað svó hátt,
heyrði nykur í vatni lá.
7. Nykurinn tók sinn gangvara grá,
setti gyltan söðulinn á.
8. Hann tók í hennar hægri hönd,
batt hana við sín söðulbönd.
9. Riðu þau svó með vatni framm,
Elen beiddi hvíldar hann.
10. »Eg skal gjarna hvíla þig,
ef þú lofar að eiga mig.«
11. »Eg því ekki nennir.«
Svó hvarf hann frá henni.
J) Skáletruðu vo. eru viðkvæðið.