Ársrit Hins íslenska fræðafjelags í Kaupmannahöfn - 01.01.1916, Qupperneq 110

I IO
Finnur Jónssoi
þau eru þar, en varaði sig ekki á því eða gat ekki vitað
þá, að þessi háttablendíngur í eddukvæðunum á sjer sjer-
staka orsök, oft og einatt. Pað var eðlilegt, að Bjarni
áleit sjer hann leyfilegan.
Að Bjarni kunni ekki að yrkja undir hexametri, er
satt að vissu leyti; kveðandin á þýðíngunum á 246. bls.
er ekki góð; aftur á móti er þýðíngin á tvíyrðum Teg-
nérs (bls. 262) eiginlega alveg óaðfinnanleg, nema að
því, að hann hirðir þar ekkert um höfuðstaf og stuðla,
en kveðandin er góð og lipur.
Síðustu aðfinslunni, þeirri um kveðandina, verð jeg
alveg að mótmæla. Pað eru mörg kvæði, sem eru alveg
eins góð. Fyrst og fremst: Eldgamla Isafold, sem er
lýtalaust kvæði að því leyti; sama er að segja um
Þjófabænina, ísland (bls. 43) og mörg önnur kvæði.
Hergángan (»Sortanum birtan« osfrv.) sýnir best — og
fleiri önnur —, hvílíkur snillíngur Bjarni gat verið í kveð-
andinni, og hve mikla tilfinníngu hann hefur haft fyrir
hljóðfallandanum. Petta stendur í sambandi við sönghæfi-
leika hans. Sömu lipurð sýnir t. d. vísan um Fljótshlíð
(bls. 74) og margar aðrar.
Enginn vafi er á því, að Bjarni skarar að þessu
leyti lángt fram úr eldri samtímisskáldum, jafnvel Jóni
þorlákssyni, sem þó var ljett um að yrkja sljett.
Hinu skal ekki neitað, að koma fyrir stirð vísuorð
hjá Bjarna, og óþægileg fyrir eyrað, t. d. »og sem þeir
frá landi komnir voru skamt* (bls. 1 o 1); til þess að fá
nokkurnveginn hljóðfallanda, verður að leggja mikla á-
herslu á »sem«, og það hefur Bjarni gert; það er höf-
uðstafs-orð, en það orð er að rjettu lagi áherslulaust; en
auk þess er samstafnafjöldinn líka ofmikill hjer. Sona
má hitta stöku óþægileg vísuorð víðar.
Sá galli, sem hjer er, að áherslulaust orð er látið
hafa áherslu, finst annars allvíða hjá Bjarna, og má víta