Ársrit Hins íslenska fræðafjelags í Kaupmannahöfn - 01.01.1916, Blaðsíða 52

Eiturmekkir í ófriði
52
færi þeirra væru illa leikin, en aðallega má greina þrjú
stig, er leiddu at eitrun þessari:
1. Köfnunarstigið.
2. Rólegt miðstig.
3. Lungnakvefsstigið.
Köfnunarstigið var ákaft og voðalegt, sjúklingarnir
neyttu allra krafta til þess að ná andanum, rifu fötin upp
á brjóstinu og kröfsuðu þar í ákafa, tóku ýmist djúp
andköf eða duttu alveg ljemagna um af áreynslunni.
Allir, sem ekki voru að dauða komnir eða láu í öngviti,
voru með fullri meðvitund meðan þeir börðust við dauð-
ann. Varir og eyru voru dökkblá, og úr nefi og munni
sumra þeirra rann gulleit froða. Sumir voru alveg magn-
þrota, andlit og hendur voru blýgrá og höfuðið hneig
niður á brjóstið. Líkamshitinn var vanalega lægri en
meðal-líkamshiti, púlsæðin var sein og blóðfull, nema hjá
þeim, sem voru langt að fram komnir. Svipurinn bar
vott um óróa og ótta. Ýmist sátu sjúklingarnir upprjettir
með höfuðið á bak aftur til þess að ná andanum eða
þeir láu á börunum með hangandi höfði til þess að upp-
gangurinn yrði ljettari. Andardrátturinn var óreglulegur,
í kippum og fljótari en eðlilegt er, oft 40 á mínútunni,
og fylgdi honum kæfandi hósti með freyðandi uppgangi.
Við innöndunina þandist brjóstið eins mikið út og hægt
var, og studdu allir hjálparvöðvar að því. Sumir sjúk-
lingarnir dóu á köfhunarstiginu, en þeir, sem lifðu það af,
komust eftir 36 tíma yfir á rólegra stigið, sofnuðu, sváfu
fast og vöknuðu furðanlega hressir. En þetta ástand var-
aði ekki nema hjer um bil hálfan dag.
Síðan kom lungnakvefið. Oft var kvefið vægt, en
hjá þeim, sem örðugt hafði verið að halda lífinu í, var
það ákaft og fylgdi því mikil hitasótt, óráð, fljótur andar-
dráttur, hraður og lítill púls og mikill grænleitur graftar-
kendur uppgangur.