Árbók Landsbókasafns Íslands - Nýr flokkur - 01.01.1991, Blaðsíða 7
GRÍMUR M. HELGASON
7
meðal og héldu við eða kveiktu löngun til að lesa meira, fieiri
sögur, fieiri ljóð, og vita meira, um fleiri lönd, fleiri þjóðir. Því
hljóma enn í eyrum orð Sigurðar Guðjónssonar skipstjóra á
Eyrarbakka, er hann var inntur eftir Jóni fyrir rúmum áratug:
„Hann Jón í Simbakoti? Hann var einn af þessum þegjandi fjölda,
sem haldinn var óslökkvandi þrá eftir bókum“.“
Grími þótti vænt um handritin og allt þetta fólk, er að baki þeim
stóð. Og honum þótti einnig vænt um þá stofnun, er hann vann
við, og hafði metnað fyrir hennar hönd, og hann var samstarfs-
maður, sem öllum þótti vænt um. Menn leituðu oft til hans og fóru
jafnan hressari af hans fundi. Gestir handritadeildar minnast
hjálpsemi hans, hvort heldur var við að finna það, sem þeir leituðu
að, eða ráða fram úr torræðum stöðum. Eg veit, að mönnum leið
vel í handritadeild safnsins í návist Gríms og hins samhenta
samstarfsfólks hans.
Grímur var mjög tryggur átthögum sínum austur á landi, fór
stundum austur og var mönnum þar til halds og trausts í ýmsum
félags- og menningarmálum þeirra, auk þess sem Austfirðingar
hér syðra leituðu óspart til hans.
En væri Grímur M. Helgason lánsamur í störfum sínum og
samstarfi og samneyti við aðra á vinnustað sínum, var hann ekki
síður lánsmaður heima fyrir. Hann kvæntist 21. febrúar 1953
Hólmfríði Sigurðardóttur frá Raufarhöfn, hinni beztu konu og
traustum lífsförunaut. Þau eignuðust sjö börn, er upp komust,
íjóra syni, Sigurð, Helga, Grím og Kristján, og þrjár dætur,
Vigdísi, Önnu Þrúði og Hólmfríði. Barnabörnin voru orðin átta.
Það hefur verið mikið verk og ekki áhyggjulaust að koma hinum
stóra barnahóp á legg, og Grímur vann mikið í tómstundum
sínum. Hann vann t.a.m. ásamt Vésteini Ólasyni að útgáfu Islend-
ingasagna með nútímastafsetningu í 9 bindum (1968-1976) og
útgáfu þjóðsagna Sigfúsar Sigfússonar, fyrst um hríð ásamt Ósk-
ari Halldórssyni, en eftir fráfall hans með Helga syni sínum. Þá
vann Grímur ásamt Hallfreði Erni Eiríkssyni að útgáfu Blómstur-
valla rímna á vegum Rímnafélagsins (Rit XI, 1976). Öll voru þessi
verk og mörg önnur útgáfustörf, er hann sinnti, unnin af mikilli
alúð og vandvirkni. Ég minntist þess aldrei, að Grímur léti í öllum
sínum önnum eitt æðruorð falla eða hann kveinkaði sér nokkurn
tíma undan lífskvöðinni. Því var það og, að maður gerði sér ekki
grein fyrir því fyrr en mjög seint, hve lasinn hann í rauninni var
síðustu mánuðina eða missirin, þegar sjúkdómur sá, er felldi liann