Árbók Landsbókasafns Íslands - Nýr flokkur - 01.01.1991, Page 108

108
FINNBOGI GUÐMUNDSSON
Seinasta erindið lýtur til þess, að nú hefi jeg kveðið erfiljóð eftir
þrjú skyldmenni mín, Tryggva, Helgu og Sigríði.
Stefán Guðmundsson.
Einkunnarorðin frá Kristjáni sýna á sinn hátt áhrifin þaðan, en
Stephan fer í Urlausn, drögum til ævisögu, er hann samdi að
áeggjan Baldurs Sveinssonar og birt voru í 4. bindi Bréfa og
ritgerða, svofelldum orðum um Kristján: „Um eitt skeið, þegar ég
var í Bárðardal, reyndi ég víst að stæla kveðskap Kristjáns Jónsson-
ar. Ekki af því, að mér væri hann svo hugleikinn, heldur víst til að
tolla í tízkunni, en hann var þá á allra vörum.“
Stephan segist í lokin hafa kveðið erfiljóð eftir þrjú skyldmenni
sín. Kvæðið um Helgu Stefánsdóttur er meðal gagna úr búi
Kristbjargar Ingólfsdóttur. Hefur Stephan ort það í orðastað
Sigurbjargar tengdamóður sinnar, systur Helgu. Hver Tryggvi
var, veit ég því miður ekki, og erfiljóð um hann virðist ekki hafa
varðveitzt.
Síðara erfiljóðið um Sigríði Jónsdóttur er í handritinu í beinu
framhaldi af hinu fyrra og er svohljóðandi:
Mér eru léðar
til ljóðasmíða
fáar og stopular stundir.
Rykfallin harpa,
ryðgaðir strengir
nú eru leiknir lítt.
Undrast þú eigi,
ættsystir kæra,
þótt stirt og stutt ég syngi.
Mér hljóma þó innst
í andans djúpi
lengri ljóð og fegri.
Nú ertu sofnuð,
Sigríður kæra!
Sofnuð sætlega
svefni værum.
Lokuð augu þín,
luktar varir.
Flúinn er roði
úr fögrum kinnum.