Réttur - 01.10.1934, Blaðsíða 21

hraustur og glaður. Líkamar bændanna, sem voru her~
menn hans, lágu ógrafnir á vígvellinum og rotnuðu.
Þeir höfðu barizt, án þess að vita hvers vegna, við aðra
bændur, sem voru hermenn hershöfðingja, sem var
fjandmaður þessa. Stríðinu lauk með friðarsamningi
milli hershöfðingjanna.
En þetta var ávinningsstríð, því vopna- og skotfæra-
verksmiðjurnar höfðu fengið peninga fyrir það, sömu-
leiðis þeir, sem seldu hrísgrjón og framleiddu her-
klæði. Einnig hafði hershöfðinginn frá Kanton náð á
sitt vald miklum ópíumsbirgðum í einni „óvinaborg-
inni“. Aðaltilgangur stríðsins var að komast yfir ópí-
um. Og nú sat öll yfirstéttin þetta veglega brúðkaup
sigurvegarans.
Á göngu minni um götur borgarinnar mætti ég langri
lest af mönnum, það voru kringum 100 menn, sýnilega
bláfátækir. Þeir komu neðan frá höfn og voru bundnir
hvor aftan í annan. Nokkrir þeirra voru á stráskóm,
hinir voru berfættir. Sumir voru í rifnum jökkum, en
flestir voru naktir í beltisstað, margir höfðu stráhatta,.
sem velstæðir borgarar voru búnir að henda út á sorp-
haugana. Andlit þeirra voru sljó og svipurinn viðnáms-
laus. Þeir mögluðu ekki, en röltu þetta áfram niður-
lútir, undir umsjón vopnaðra hermanna.
Þetta var ekki flokkur glæpamanna, sem lögregj-
unni hafði tekizt að sigrast á. Það voru hertekmr
verkamenn. Hershöfðingjarnir þurftu á áburðarjálk-
um að halda, til þess að bera matvæli og skotfæri til
vígstöðvanna. En í Kína er lítið til af dýrum, sem
hægt er að nota til slíkra flutninga, og þar vants.r bíl-
vegi. Hershöfðingjarnir hafa fundið ráð við þessum
vandræðum. Þeir fara með vopnaða hermenn þang-
að, sem bændur og verkamenn eru vanir að hópast
saman, og ráðast á þá formálalaust. Mennirnir flýja
í allar áttir, en eru eltir, barðir og bundnir af þer-
mönnunum og reknir áfram eins og fjárhópatr. Það
skiptir engu, hverjir þetta eru; bændur, sem eru að
117