Réttur - 01.10.1934, Blaðsíða 10

'heimta uppreisnir og alisherjarverkföíl, ,eins og Kom-
múnistar og nótar þeirra, að jafna allt við jörðu og gera
að engu“, og setja hana á bekk með aðförum fasista.
Alþýðuflokksforingjarnir aftur á móti benda svelt-
andi her atvinnuleysingja á aðra leið: Framkvæmd
jafnaðarstefnunnar er þegar hafin, segja þeir, sem sé
„hin hægfara þjóðnýting", sem átt hefir sér stað fram
að þessu. Það verður að halda áfram á þessari leið,
en það má samt ekki „falla fyrir þeirri freistingu að
gína yfir of miklu í einu. List þjóðnýtingarinnar
er að miklu leyti listin að kunna sér hóf“. „Það má
ekki þjóðnýta nema örlítinn hluta af hinum smærri
iðnaðarfyrirtækjum. Og þar sem hin beztu og stærstu
iðnaðarfyrirtæki vor (í Noregi hjá Colbjörnsen) fást
við útflutning, verðum vér einnig af þeirri ástæðu að
gæta ýtrustu varkárni“. „Og ef um eignarnám væri
að ræða, er ekki hægt að komast hjá endurgjaldi
samkvæmt 105. grein grundvallarlaganna". (Alþýðu-
blaðið 22. ágúst.)
Hver einasti verklýðssinni, hver einasti verlcamaður,
hvort sem hann fylgir að málum Kommúnistum eða
telur sig „Alþýðuflokksmann“, mun undrast, þegar
hann íhugar þessar setningar. Það hefir þó staðið í
stefnuskrá Alþýðuflokksins, allt frá því að hann var
Stofnaður, að markmið hans væri fullkomin þjóðnýt-
ing, afnám eignarréttar einstaklingsins á framleiðslu-
tækjum og valdataka verkalýðsins.
En skammtur einlægninnar í þeim stefnuskrám var
ekki inikill. Og þeir gera sér líka hægt um hönd með
sjálfsafhjúpunina. „Þannig hlaut það að fara“, segir
fræðimaðurinn Colbjörnsen í Alþýðublaðinu, „því að
ef þjóðnýtingin hefði ekki verið dregin úr skýjunum
niður á jörðina, gátum vér átt á hættu, að hún yrði að
eilífu lítið annað en einskonar guðfræðilegt hugtak og
dauður bókstafur í stefnuskránni“. Með öðrum orðum:
Leysum hnútinn með því að umskýra ríkisvald auð-
mannastéttarinnar í sósíalisma.
106