Réttur - 01.10.1934, Blaðsíða 79

lyndisins fögnuðu orðum þínum. — Með tilliti til bylt-
ingarinnar virtist erindið býsna meinlaust. En það fylg-
ir því hressandi gustur, og þar bólar á mjög hættulegum
skoðunum*. Þú byrjar með að lýsa því, hvernig hið blóð-
uga hervald tekur guð og Jesú Krist í þjónustu sína.
Þú. kemst þannig að orði: „Verði manni gengið inn í
kapelluna við SorbonneháskMann í París, blasir við aug-
anu mynd af Kristi, þar sem hann stendur eins og blóð-
risa berserkur innan um byssustingi og púðurreyk, en
menn falla unnvörpum kring um hann. Myndin var,
minnir mig, máluð 1 heimsófriðnum mikla. Undir hana
er ritað: „Hermenn guðs fyrir Frakkland“. Frakkar
hafa þannig, eins og fleiri þjóðir, gert Krist að her-
guði“. — Og enn segir þú: „Þegar mikið liggur við, þarf
á guði að halda. Hann er, að skoðun manna, greiðvikinn
og liðvirkur, oftast meinleysingi í friði, en bæði herskár
og hefnisamur í ófriði. Hann er sínu fólki líkur“.
Hér hefir þú opin augu fyrir hinni hernaðarlegu þýð-
ingu kirkjunnar. Þú skilur það að vísu ekki, að það er
aðeins yfirstétt þjóðanna, sem hefir hana í hendi sinni
og notar hana til að siga verkalýðnum og annarri kúgaðri
alþýðu út í milljónamorð, til þess að tryggja meiri kúg-
un og fullkomnara arðrán, heldur talar þú um þjóðina
sem heild á bak við glæpaathæfi hernaðarins. En merk-
asta uppgötvun þín í þessari ritgerð er sú, að guðstrúin
er andstæð siðgæðinu. Þér farast orð á þessa leið: „Þeg-
ar trúin á guð er orðin skilyrðislaus skylda, sem sitja
á í fyrirrúmi alls, þá hlýtur skylda manns við mann
jafnan að verða á hakanum, sem aukaatriði. En þegar
svo er komið, hefir trúin náð siðgæðinu í bóndabeygju,
og menn eru skyldir til að fremja ósiðferðileg verk af
trúarhvötum, sem þeim dytti ekki í hug að fremja að
öðrum kosti“. — Þú talar um trúaða menn, sem „eru
góðir, ekki vegna trúar sinnar, heldur þrátt fyrir hana“..
Og í niðurlagi greinar þinnar kveður þú þannig að orði:
„Eigingirni trúarhugðanna verpur villuljósi dýrðleg-
175