Skinfaxi - 01.02.1937, Qupperneq 43

SklNFAXi
43
ill gaumur gefinn, svo að furða iná kallast, live
glannalega er látið reka á reiðanum i þvi efni.
Atvinnuleysið kemur ranglátar niður á yngri kyn-
slóðunum en hinum, sem eldri eru, vegna þess, að
það er afleiðing af syndum liðins og liðandi tima,
sem æskan á enga sök á, ber enga réttláta ábyrgð á
og engin sanngirni mælir með, að bún liði fyrir. Og
það bitnar alvarlegar á æskulýð en þroskuðu fólki
á þann hátt, að með því er þunganum af syndum
feðranna skilað sem arfi til kynslóðar framtíðarinn-
ar. En „bölvun í nútíð“ er því verri, sem hún er
meiri „framtíðarkvöl“. Afleiðingar og ábrif atvinnu-
leysisins, hvort sem andleg eru eða líkamleg, liljóta
að verða miklu dýpri og varanlegri á kynslóð og ein-
stakling, sem er i vexti og mótun, — sem er að mynda
sér lífsskoðun, festa sér trú á tilveruna, marka sér
stefnu, og þarf um leið á miklu að halda til að ná
líkamlegum þroska og fullvexti. Vaxandi og við-
kvæmt barn eða ungmenni, sem verður fyrir þeim
skorti á efnum og úrræðum og þvi svartmyrkri í
framtíðarhorfum, sem atvinnuleysinu fylgir, lilýtur
að bíða við það slikan hnekki, að það verði annar
og vanþroskaðri maður, en það hefði ella getað orð-
ið. En slík úrkynjun fólksins — jafnvel bve lílils
bluta ]iess, sem er — er svo alvarlegur blutur, að
livorki má spara fé, heilabrot né fyrirhöfn til þess
að koma í veg fyrir hana, ef unnt er.
Æskulýð, sem atvinnuleysið bitnar á, má skipta i
tvennt: 1. Börn, sem þola skort eða biða annað tjón
af því, að framfærendur þeirra vantar atvinnu. 2.
Unglinga, sem eru komnir á þann aldur, að eiga og
þurfa að fara að vinna sjálfir, en fá ekki atvinnu.
Þeir unglingar verða aðalefni þessarar greinar. En
áður en komið er að þeim, vil eg biðja lesandann
að athuga með mér um stund málefni barna, sem
eiga atvinnulausa framfærendur.