Skinfaxi - 01.02.1937, Qupperneq 46

46
SKINFAXI
starfanna. Þetta atriði verður rökstutt nánar síðar í
grein þessari.
III.
Engar tölur — a. m. k. engar áreiðanlegar — eru
til um fjölda atvinnulausra unglinga á aldrinum 14
—20 ára. Væri full þörf skipulegrar og nákvæmrar
rannsóknar um það efni. En það er víst, að allmik-
ið er af slíkum unglingum i Reykjavík og öðrum
kaupstöðum og sjávarþorpum — misjafnlega mikið
eftir árstíðum og árferði. Það er glöggt dæmi um
ástandið, að þegar stofnað var til vegavinnu við Þing-
vallavatn, fyrir atvinnulausa unglinga úr Reykjavík,
s.l. sumar, sóttu um 700 drengir um vinnuna, en ein-
ir fjörutíu gátu fengið hana. — Einkum eru það pilt-
ar, sem fá ekki atvinnu, og er hér þvi aðallega mið-
að við þarfir þeirra. Eftirspurnin eftir stúlkum til
heimilisstarfa gerir það að verkum, að þær eru lítið
eða ekki á lausum kjala.
Tvenn rök leiða til þess, að samfélagið verður að
sjá um, að allir 14—20 ára unglingar hafi atvinnu
eða viðfangsefni: 1. Unglingarnir þurfa að vinna fyr-
ir sér. 2. Siðlegum og menningarlegum þroska pilt-
anna er hætta búin, ef þeir ganga iðjulausir og hafa
það eitt fyrir stafni, að „drepa tímann“ og örvænta
um komandi daga.
Um fyrra atriðið er þetta að segja: Meðal íslenzkr-
ar alþýðu eru yfirleitt ekki þær ástæður, að ungling-
ar geti lifað á framfæri foreldra sinna, eftir að þeir
eru komnir á 14—15 ára aldur. Ef ástæður eru til
þess og hugur unglinganna stefnir í þá átt, kosta
foreldrarnir þá gjarna til skólagöngu. Að því ætti
samfélagið að hlynna meira og skipulegar en verið
hefir, því að skólasókn unglinga minnkar unglinga-
framboð á vinnumarkaðinum, auk þess sem hún eyk-
ur þroska og hæfni þeirra á ýmsum sviðum. Þyrfti