Skinfaxi - 01.02.1937, Side 47

SKINFAXI
47
í því sambandi að taka til gagngerðrar athugunar
val nemenda í framhaldsskóla, með tilliti til hæfi-
leika þeirra fremur en fjárráða. — En þeir ungling-
ar, sem ástæður banna framhaldsnám, eða kæra sig
ekki um það, verða, þegar eftir að barnaskólanámi
lýkur, að fá starf, sem þeir geta a. m. k. fengið brýn-
ar lifsnauðsynjar sjálfra sin fyrir.
Um síðara atriðið skal þetta tekið fram: „Iðjuleysi
er undirrót allra lasta,“ hefir mælt verið. En iðju-
leysi — atvinnuleysi — getur ekki verið sama og
athafnaleysi á æskuárunum. Unglingar hafa mjög ríka
þörf fyrir að reyna og prófa og hafast eitthvað að.
En hins vegar skortir þá næsta oft viljafestu og þolin-
mæði, til að taka sér fyrir skipulögð tómstundavið-
fangsefni á eigin spýtur, eða sækja að framtíðar-
marki, án ytra aðhalds og hvatningar einhverrar
skyldu. Dreng, sem hefir ekki að skylduverkum eða
áhugastörfum að hverfa, þykir „betra illt að gera
en ekkert“. En það, að gera illt, myndar venjur og
mótar skapgerðina á annan hátt en samfélaginu er
æskilegt. Leiðindi iðjuleysisins leiða til þess, að leit-
að er ýiniskonar dægrastyttingar, m. a. í eiturnautn-
um. Þetta getur leitt til freistinga, sem verða samvizku
og siðferðisstyrk ýmsra drengja ofviða leiðir þá
til þjófnaðar, innbrota og ýmiskonar vandræða-
mennsku og auðmýkingar. Veit eg margar sögur og
átakanlegar hafa gerzt á þeim vegum, hér í Reykja-
vík og viðar.
Þá hlýtur avinnuleysi unglinga að knýja þá til
miður lieppilegrar aðstöðu gagnvart samfélaginu.
Övænlegar framtíðarliorfur, og það, að vera alstaðar
ofaukið, alstaðar fyrir og knúinn til að vera verri
og minni en vilji og liæfileikar eru til, hlýtur næst-
um að leiða til uppreisnarhugar gegn því samfélagi,
sem ýtir eigin æsku þannig frá sér. Hér við bætist
svo kannske skortur á hollu viðurværi og heilnæm-