Skinfaxi - 01.02.1937, Qupperneq 48

48
SKINFAXI
um aðbúnaði, á þroskaskeiði, sem heimtar mjög öra
efnaskiptingu og hraðan vöxt. Vegna atvinnuleysis-
ins verða mannsefnin þannig að undirmálsmönnum,
bæði i eigin vitund og i reynd. — Auðvitað bitnar
þetta á líðan og hamingju þeirra vesalings einstak-
linga, sem fyrir því verða. Kannske má staðhæfa með
einhverjum rétli, að það geri ekki svo alvarlega mik-
ið til, því að einstaklingurinn sé litill og forgengi-
legur. En allur vanþroski og öll úrkynjun einstak-
linganna kemur mest og alvarlegast niður á heild-
inni, sem er mynduð úr einstaklingum. Það kemur
niður á sjálfu samfélaginu, sem sýking og lirörnun
á liffærum þess eigin likama. Hygginn maður verst
sýkingu og hrörnun, ef hann á þess kost. Hyggið sam-
félagið hlýtur þvi fremur að gera það, sem það á
stærra líf og lengri framtíð í húfi.
Þá kem eg að þeirri mikilvægu spurningu, sem eg
vildi leitast við að svara með þessu greinarkorni:
Hvað eigum vér Íslendingar að gera — íslenzka
samfélagið — til þess að forða æskumönnum vorum
frd þeirri viðurstyggð eyðileggingarinnar, sem at-
vinnuleysið er þeim?
Það er þrennt, sem hér þarf að gera til bjargar
og bóta:
1. Að greiða svo aðgang og sóknarmöguleika að
allskonar framhaldsskólum, að allir æskumenn, sem
hafa hæfileika og löngun til framhaldsnáms í skól-
um, eigi kost á að stunda það, hvað sem líður efna-
hag og ástæðum foreldranna.
2. Að halda að 14—20 ára unglingum öllum þeim
störfum, sem eðlilegt er og við hæfi, að slíkir ung-
lingar vinni, en láta ekki fólk á öðrum aldri, t. d.
börn, taka þau frá þeim.
3. Að sjá öllum þeim unglingum, sem sælcja ekki
skóla og fá ekki atvinnu á venjulegum atvinnumark-
aði, fyrir viðfangsefnum, sem gefa þeim nauðsyn-