Andvari - 01.10.1960, Blaðsíða 43

ANDVAIU
JÓMFRÚFÆÐINGIN
Veðurgnýrinn og trylltur veltingur skipsins torvelduðu allar viðræður, en
úrsmiðurinn var að skemmta með söng. Balthazar Njálsson úrsmiður hafði góða
rödd, en hún hafði aldrei verið notuð nema í þröngum vinahópi og undir
áhrifum örvandi drykkja. Þó að söngskráin væri takmörkuð, var ekki valið af
verri endanum: Það voru hinir gömlu magnþrungnu útfarar- og passíusálmar
Hallgríms Péturssonar sálmaskálds. Balthazar var prestssonur og prestlærður
sjálfur; hann hafði hafnað allri trú sem siðleysu, en sálmana gömlu þótti hon-
um alltaf vænt um, og þá kunni hann orðrétt utanbókar. Landar hans tveir
tóku undir það sem þeir mundu.
Færeyski vélstjórinn hlýddi á með athygli og horfði með furðusvip á syngj-
andi ætthræður sína þrjá. Tveir þeirra, skáldið og læknirinn, voru þrekskrokkar
að sjá; hinn fyrrnefndi var reistur og tígulegur, með leiftrandi eld í augurn,
hinn var digur sem naut og blár sem hel. Ursmiðurinn var grannur og föh
leitur með fínlega meitlaða drætti í skegglausu andliti. Flann var þrifalega og
nosturslega klæddur, í sjakket og með hálslín, en hinir voru í slopp og rnorgun-
skóm með sólarhringsgamla skeggbrodda í vansvefta andlitum. Um Einar Bene-
diktsson vissu allir, að hann var ekki aðeins skáld, lieldur fékkst hann einnig
við stjórnmál og kaupsýslu, og um það gengu ævintýralegar sögur, að hann
hefði selt ríkum enskum hröskurum og sérvitringum jarðskjálftasvæði, gull-
nárnur og norðurljós.
Það fór að bregða birtu, og þjónninn kom til þess að kveikja, en það rnátti
skáldið ekki heyra nefnt, hann vildi njóta rökkursins og hlikandi endurskinsins
frá æðandi öldunum. Læknirinn rétti þjóninunr tóma flöskuna til þess að fá
aðra nýja, hægt færðist kvöldið yfir og stormurinn gekk berserksgang, alvaldur
og örvita, en Islendingamir héldu áfram að kyrja sáhnana.
Afl dauðans eins nam krenkja
alla í veröld hér;
skal ég þá þurfa að þenkja,
hann þyrmi einum mér?
Adams er eðli runnið
í mitt náttúrlegt hold;
eg hef og þar til unnið,
aftur að verða’ að mold.
Það kvöld snerist stormurinn upp í fárviðri. Skipið var í einu hrimlöðri,
það engdist og veinaði eins og kona í barnsnauð. í einum brotsjónum slitnuðu
tveir björgunarbátar upp og fóru fyrir borð, hina varð að njörva niður með
aukaböndum. Llm ellefuleytið losnaði lestarhleri á framþiljum — það varð að