Andvari - 01.10.1960, Qupperneq 48

238
WILLIAM IIHINESEN
ANDVARI
— Það cr kona, sem er að ala barn! öskraði hann inn í eyrað á meðvit-
undarlausan manninn. Það getur varðað mannslíf!
— Ef til vill tvö mannslíf! bætti Gregersen við.
— Hvað er á seyði? hrópaði Einar Benediktsson. Skáldið var stokkið upp
af bekk sínum og stóð nú og klóraði sér í hnakkanum, illa til reika og brá
grönum. Augun í honum urðu eins og glóandi kol, þegar hann heyrði hvað
um var að vera.
— Björn er dauðadrukkinn! sagði hann. Komið þið, við klæðurn hann
úr og förum með hann út á þilfar . . .
— Læknirinn var léttklæddur og það var hægðarleikur að ná honum úr
fötunum. Síðan drógu mennirnir þrír hinn digra og kafloðna risaskrokk út í
ískalt loftið á kulborða. Læknirinn gerði nokkrar tilraunir til að herða sig upp
og hló djúpum afkáralegum hlátri, en rnissti jafnharðan vald á sér, svo að
þeir urðu að styðja liann til þess að hann skylli ekki á þilfarið.
— Sæktu dollu, sagði skáldið, og þegar brytinn hikaði, öskraði hann inn
í eyra honum: — Elver fjandinn er þetta, rnaður, náðu í dollu, segi ég!
Brytinn kom með fötu og fékk hana skáldinu, sem steypti þegar í stað
úr henni yfir höfuð lækninum og kærði sig kollóttan, þótt hinir fengju líka
Ijótar slettur á föt sín. Nú færðist líf í björninn, hann rak upp nokkur öskur
og fór að skjálfa og blása.
— Hver andskotinn? stundi hann. Stjörnur?
— Jólastjörnur! hrópaði skáldið. Jómfrú er að ala barn! Þú átt að hjálpa
því í heiminn, og það nú þegar á þessari stundu. Skilurðu nú?
Nú var læknirinn fluttur inn í salinn aftur og nuddaður með baðhand-
klæði. Hann fnæsti og hvæsti, en allt í einu fór hann að hósta alls gáður og
hnyldaði brúnirnar. Honurn var batnað, hann vatt sér í sloppinn og gekk
hvatlega á brott með brytanum.
Skáldið drakk í kyrrþey og einn síns liðs vænan teyg úr flöskunni. Gre-
gersen vélstjóri fór aftur að leggja kapalinn. Ursrniðurinn var vaknaður. Hann
sat á legubekknum og þrýsti báðum höndum að kviði sér. Hann virtist þjáður.
Skáldið fyllti glas hans: — Svona, vinur minn! sagði hann þýðlega.
Síðan bætti hann við og beindi orðum sínum til Gregersens: — Balthazar
er veikur. Hann er á leið til Hafnar til að láta skera sig upp.
— Er það svo alvarlegt? sagði vélstjórinn og sópaði spilunum saman.
— Krabbi! andvarpaði Balthazar, lyfti glasinu og drakk þeim til.