Andvari - 01.10.1960, Qupperneq 52

242
WILLIAM HEINLSLN
ANDVARI
að ofsalegum, óhuggandi barnsgráti, hvössum og skerandi eins og örgrannur
málmþráður.
— Sko til! sagði stýrimaðurinn, sem birtist nú aftur í stiganum. Þarna
hefur þeim samt tekizt að grípa laumufarþegann okkar!
Rétt á eftir kom Björn læknir út um káetudyrnar, stirður og sveittur í
andliti, í blóðugri nærpeysu. Hann stefndi hröðum skrefum á karlasalernið.
— Hvernig líður móðurinni? spurði stýrimaður.
- Allt all right! sagði læknirinn. Það er drengur.
— Einmitt það! sagði stýrimaður og létti svo mikið að rödd hans drukkn-
aði í hlátri. Þetta hlýtur að vera hamingjubarn, fætt á sjálfa jólanótt!
Brytinn geispaði hátt og innilega. Drengirnir forðuðust að líta hvor á
annan.
— Strange tók laglega í lurginn á Jósefi áðan, eins og hann átti skilið,
sagði Róbert. Heyrðirðu það?
Elann var aftur orðinn gróinn til loftsins. Það var kafaldshríð, en storm-
inn var að lægja, og það dró úr hafrótinu. Gufuskipið blés viðvörunarhljóðum
út í dimman helli jólamorgunsins.
— Hvað er að yður, Strange, sagði Thygesen skipstjóri. Mér sýnist þér
vera að hlæja?
— Ég? sagði stýrimaður. Nú jæja, reyndar — reyndar.
— Já, verið þér ekkert að halda aftur af yður, sagði skipstjórinn napur-
lega. Þér verðið líka einstöku sinnum að hafa leyfi til að vera ofboð lítið
bandvitlaus!
— Nú jæja, sagði stýrimaður og reyndi að eyða þessu.
— Og ábyrgðarlaus! bætti Thygesen skipstjóri við og hnerraði velsældarlega.
Stýrimaður lofaði þeim garnla að skemmta sér. Hann um það.
Það rofaði til í hríðinni. Vitarnir á Noregsströnd fóru að skína. Ský sem
var í laginu eins og risastrútur varp gullinglitrandi eggi: morgunstjarnan.
Stýrimaður gekk aftur til káetu sinnar.
— Friður á jörðu og velþóknun meðal nranna, hugsaði hann þar sem
hann sat fyrir framan myndina af konu sinni og dætrunum þremur. Hann
hafði dálítið samvizkubit af ádrepunni, sem hann hafði gefið matsveininum.
Það var nokkuð hart aðgöngu. En svona fór alltaf lyrir aumingja Jósefi. Hann
kallaði þetta yfir sig. Hann var drykkfelldur og þrasgjarn rnaður. En innst
inni var hann líklega einnig stríðandi sál . . .
Strange ákvað að fara niður og sjá, hvort matsveinninn væri á fótum-