Andvari - 01.10.1960, Síða 60

250
RAGNAR JÓUANNESSON
ANDVART
sveitabýlum, taldi sig fá með því betri
færi til að kynnast menningu og atvinnu-
háttum, enda athugaði hann allt slikt
af gaumgæfni.
Ég vildi helzt velja okkur dvalarstað
í Norðurárdalnum, í grennd við Hreða-
vatn, þar sem náttúrufar er fjölskrúðug-
ast: eldvarp, hraun, vatn, kjarr, skógur,
laxár, fossar og tigin og margbreytileg
fjöll. Leitaði ég því til gamalla gestgjafa
minna, Þorbjarnar bónda Ólafssonar á
Hraunsnefi og Guðnýjar konu hans. Þar
gisti ég jafnan á jólaleyfisferðum vestur
í Dali. A Ilraunsnefi var ekki stórbýli,
en snyrtiheimili og skemmtilegur heim-
ilisbragur, hjónin bæði gjörvulegt fólk,
áttu föngulegar dætur, voru kát og gest-
risin, einkurn var Þorbjörn bóndi ann-
álaður fjörmaður. Þarna leitaði ég skáldi
mínu gistingar og var hún auðsótt, og
reyndust þau Hraunsnefshjón viðtöku-
Ijúf eins og fyrri daginn. Undi Auden
sér þar svo vel, að hann kom þangað
aftur síðar um sumarið, þegar félagsskap
okkar var slitið. Hefði ég varla getað
fundið heppilegri gististað handa hon-
um í upphafi ferðar, frjálsleg framkoma
heimilisfólksins féll honum sérstaklega
vel í geð.
Það kom í ljós strax fyrsta kvöldið, að
okkur Auden greindi mjög á um það,
hvernig verja skyldi sumarkvöldunum.
Ég hafði gert mér rómantískar vonir um
að reika úti í guðs grænni náttúrunni í
fögru umhverfi undir sólarlag, en hús-
bóndi minn tók því víðs fjarri, kvaðst
engan áhuga hafa á náttúrunni eftir
kvöldmat og vildi spila. Mátti ég standa
í því kvöld eftir kvöld að útvega honum
spilafélaga. Einkum sóttist hann eftir
félagsskap unglinga og vikli hafa sem
flesta við spilaborðið og þótti hið mesta
mcin, þegar kveðja þurfti kvenfólk og
hörn frá spihim til að sækja kýr og mjalta.
Var stundum crfitt að fá spilafólk, því
að sveitafólk stundar lítt spilamennsku
um hásláttinn, en oftast tókst þetta þó
fyrir þrábeiðni Audens og löngun fólks-
ins til að gera gestinum til geðs. Ekki
vildi Auden spila bridge — eða wist eins
og Phileas Fogg, heldur rommy, alltaf og
ævinlega. Fæstir kunnu spil þetta, en
hann var mjög þolinmóður við útskýring-
ar, og varð ég að taka við, þegar mál-
leysið bagaði hann, enda er rommy síðan
eina spilið, sem ég kann sæmilega!
Auden lék á als oddi við spilaborðið,
vildi helzt græða, og emjaði, þegar hann
tapaði, cn það var siður hans, þegar eitt-
hvað gerðist honum mótdrægt í daglegu
lífi. (Þess vegna eru orðin ,,emjandi
skáldið" í þýðingu Magnúsar Ásg. (sjá
hér að framan) einkar viðeigandi, og geri
ég þó tæplega ráð fyrir, að Magnúsi hafi
verið kunnugt um þennan óvanda
Audens (í frumtexta stendur: . . . ,,and
again the writer runs howling to his
art.“)).
Á daginn vorurn við rnikið úti við.
Þetta var á túnaslætti, og fvlgdist Auden
með störfum fólksins með athygli, lang-
aði jafnvel til að taka þátt í þeim. Fékk
hann lánaðan hrífustcrt hjá Þorbirni
bónda og fór að raka úti á bæjarhól. Ekki
mun heimilisfólkinu hafa þótt heyskapar-
tilburðir skáldsins til eftirbreytni, því
að hann hélt báðum lófum ofan á hrífu-
skaftinu, en ekki hvorum á móti öðrum
eins og siður er. Varð hann því að standa
kengboginn við iðju sína og tók engar
leiðbeiningar til greina, þctta fannst hon-
um þægilegast.
Við fórum margar gönguferðir um ná-
grennið, allt saman eftir hinni gullvægu
reglu Audens: „Mér þykir gaman að
ganga — bara ekki of langt.“ (L. f. I-,
102). Við gengum á Grábrók, upp í hlíð,
kringum Hreðavatn og rerum út í hólm-
ann. Skoðun náttúrunnar var Auden sýni-
lega ekki eins leið og hann lét, og