Andvari - 01.10.1960, Qupperneq 62

252
KAGNAR JÓII ANNI-'SSON
ANDVAIÍI
ferðalaginu, aS ég var drjúgum betur til
fara en þessi frægi maSur, enda kom
það fyrir, að menn héldu í fyrstu, að ég
væri skáldið en Auden meðreiðarsveinn-
inn, og hafði hann gaman af því.
Eftir góða vist á Hraunsnefi, stigum
við upp í áætlunarbíl og héldum í ein-
um áfanga til SauÖárkróks. 1 þá daga
átti bilasöngurinn sitt hlómaskeið hér á
landi, farþegar styttu sér stundir með
söng, á vondum vegum og leiðinlegum
heiðum. Var bílasöngurinn þyrnir í aug-
um sumra, sem „músikalskir" þóttust og
of fínir til að taka þátt í svo alþýðlegum
söng. En Auden hafði gaman af þessu
og minnist á það í bók sinni. Get ég ekki
stillt mig um að vitna til þeirra ummæla,
vegna þess að í þeim er eina lof, sem
mér hefir hlotnazt opinberlega — fyrir
söng! Þar segir: „Það kom í Ijós, að
Ragnar hafði góða baryton-rödd, kunni
fleiri söngva og hafði meira sjálfstraust
cn aðrir, svo að hann gerðist forsöngvari,
cn ég baslaði við að ná bassanum í lög-
unum og tókst það stundum."
Við fengum að skreppa snöggvast heim
að Glaumbæ, og varð Auden mjög hrif-
inn af þeim stað og myndaði gamla bæinn
frá öllum hliðum. Hefði hann gjarnan
kosið að dveljast þar lengur.
Ekki leizt A. sem bezt á Sauðárkrók.
Segir hann, að þorpið „gæti verið byggt
af Sjöunda dags aðventistum, sem væntu
þess að fara til himnaríkis eftir fáeina
mánuði, og hvers vegna þá að vera að
gera sér rellu út af smámunum." . . .
Auden hafði meðferðis kynningarhréf
frá einhverjum til Jónasar Kristjánssonar
og fórum við strax þangaÖ og nutum
hinnar hispurslausu gestrisni læknishjón-
anna. Tókust brátt hinar fjörugustu sam-
ræður milli Audens og húsráðanda um
margs konar áhugamál beggja. Auðvitað
hlaut talið að koma þar niður um síðir,
sem voru hollustuhættir í mataræði. —
Við skólapiltar að vestan höfðum oft-
sinnis komið við hjá þeim frú Hansínu
og Jónasi lækni á árunum 1930—34
(Kristján sonur þeirra var bekkjarbróðir
minn). Þótti okkur gott og skemmtilegt
þar að koma, en ekki með öllu vanda-
laust að ganga til matborðs. Húsráðendur
sátu sinn við hvorn borðsenda að venju.
Á borðsenda læknis var margt nýstárlegra
rétta, sem við sáum flestir í fyrsta skipti,
og brögÖuðust sumir þeirra skelfilega, en
húsbóndinn mælti rnjög með jurtafæðu
sinni með skynsamlegum rökurn og rétti
fötin oft til gestanna með viðeigandi for-
málum, en okkur þótti illa sæma að
þiggja ekki vistir úr hendi svo góðs gest-
gjafa, og kyngdum sumum réttunum með
tárin í augunum. En enga píndi læknir
til að eta, og á borðsenda húsfreyjunnar
var nóg lostæti og kökur, sem við vorum
vanari.
Auden át jurtarétti Jónasar læknis með
beztu lyst, og varð yfirleitt rnjög dátt
með þeim. A. skoðaði sjúkrahúsið í fylgcl
með lækninum.
Ekki var hann eins hrifinn af Tinda-
stóli, þar sem við gistum um nóttina.
Hann segir: „Mig langar ekkert ti! að
koma til Sauðárkróks aftur. — í her-
bergi mínu í gistibúsinu voru tvær út-
saumsmyndir — „Lof sé Drottni" og
„Sælir eru hjartahreinir" — os léleg
prentmynd af fyrsta fiskiskipi á íslandi,
ársett 1876. — Það hrakaði í skipinu
alla nóttina."
Nú skyldi halda heim að Hólum.
Engar áætlunarferðir voru þangaÖ, og
ekki tímdi Auden að leigja sér bíl, svo
að við réðumst til ferðar með mjólkur-
bíl. Var það hin versta ferð, að því leyti,
að farartæki þetta tók á sig alla þá króka,
sem kostur var á í neÖanverÖum Skaga-
firði, til þess að skila mjólkurílátum eða
sækja þau. Mjólkurbílstjórinn þurfti við