Andvari - 01.10.1960, Blaðsíða 75

ANDVARI
SKIPBROT VIÐ HÚNSNES
265
kvæmdist Einari líka aS lána honum
hettu sína og vettlinga, því að hann var
berhöfSaSur og berhentur.
Þessu næst tóku bændurnir að spyrja
manninn, hvort hann vildi, aS þeir létu
hann á reiðingshestinn. En nú var hann
ekki lengur jafnmálhress og áður, því að
þeir gátu ekki greint, þrátt fyrir eftir-
grennslanir sínar, hvort hann sagði já
eða nei. En þeir tóku þá rögg á sig og
leystu vandann með því að snara mann-
inum klofvega upp á reiðinginn fyrir
aftan klakkana, og ístöð gerðu þeir hon-
um úr reipi. Og með því að hvorugur
þeirra vildi flvtja hann heim til sín, varð
það að ráði, að þeir færu með hann inn
á bæi, þótt það væri alllöng og harla
ógreiÖfær leiö. Skiptust þeir á um að
teyma hestinn og styðja manninn, og er
ekki ósennilegt, að þeir hafi ætlað inn
að Ketu, þótt förin endaði á Mallandi,
því að í Ketu bjuggu tveir lireppstjórar
sveitarinnar, Jón Jónsson og Guðmundur
Eiríksson.
Þegar þeir höfðu farið þannig alllengi,
spurði maðurinn á reiðingnum allt i einu,
h\ort þeir gætu ekki gefið sér eitthvaÖ
að drekka. En þá var hreytan úr Neðra-
Neskúnni búin, svo að þeir gátu ekki
dreypt á hann.
Síðan var lcngi haldið áfrarn, unz mað-
urinn tók aftur til máls. Nú spurði hann,
hvað langt væri til byggða. Þeir sögðu
honum, að það væri langt, því að þeir
væru komnir í MallandsskarS.
V
Það var hyggja þeirra Nesmanna, að
þeir hefðu komið skipbrotsmanninum úr
Grímsey lifandi að Mallandi, því að þeir
þóttust heyra til hans stunur. En svo
sagði Einar í Neðra-Nesi síðar, að hann
hefði haldið, að yfir hann hefði liðið,
þegar þeir tóku hann af baki þar á hlað-
inu. Var þar stumraÖ yfir manninum um
hrið, og með því að betur var búið að
mjólk á Mallandi en NeÖra-Nesi, var
enn á ný reynt að dreypa á hann. Sagðist
Einar, sem að því starfaði, ekki vita het-
ur en mjólkin hefði runnið niður í hann.
Aðrir hermdu þó, að hann hefði sagt
þar á hlaðinu, að hann kæmi mjólkinni
ekki í hann, ,,því hann væri kominn
guðs í frið.“
Loks varð það að ráði að bera skip-
brotsmanninn í skemmu, og þar var mað-
ur fenginn til þess að færa hann úr skinn-
stakk, koti og buxum og rannsaka, hvort
lífsmark fyndist með honum, því að þá
var hætt að heyrast til hans. Þótti tví-
sýna á, hvort heldur hann var dauður
eða í öngviti. En svo fór, að ekkert merki
þess sást, að hann væri lengur lífs, svo
að hann var lagður til í skemmunni.
Ærin fyrirhöfn Nesmanna hafði komið
fyrir ekki. Grímseyingurinn, sem legið
hafði þrjú dægur í högum þeirra, þjak-
aður og stórslasaður, og loks verið fluttur
á reiðingi í stórviðri og kulda um dag-
setur klukkustundar lestargang, var úi-
skurðaður örendur. Það hefur hann kann-
ski líka verið. Minna volk hefur orðið
mörgum manninum að aldurtila.
VI
Mallandsbændum þótti sendingin ekki
nema miðlungi góð. Þeir vildu losna sem
skjótast við lík Grimseyingsins. Fyrir
sólaruppkomu á fimmtudagsmorguninn
var barið að dyrum í Ketu, þar sem hrepp-
stjórarnir bjuggu, og var þar korninn
Bjarni Högnason á Mallandi. Erindi hans
var að segja Ketumönnum tíðindin og
biðja J>á aðstoðar við að færa líkið til
kirkju.
Hreppstjórarnir brugðust vel við þess-
um tilmælum. Var þegar hafizt handa
um líkflutninginn. Kvenfólkið á Mal-
landi hafði sýnt hinum dána manni þann
sóma að breiða klút yfir ástjónu hans,