Andvari - 01.10.1960, Qupperneq 76

266
JÓN IIELGASON
ANDVARI
og nú var líkinu snarað á reiðing og borið
í kirkju á Ketu, er þangað kom.
Enn höfðu Nesmenn ekki borið við að
leita skipbrotsmanna eða líka við sjóinn
og hafði þó annar Mallandsbænda brýnt
fyrir Einari að ganga á fjörur jafnskjótt
og birti af degi. En nú hóf Jón hrepp-
stjóri Jónsson máls á því, að menn á
þessum slóðum leituðu fyrir sínu landi,
þar sem að sjó yrði komizt vegna kletta,
og féllust Mallandsbændur á það. Héldu
þeir þá þcgar fjórir saman út með sjó,
cn þegar komið var á móts við Neðra-
Nes, brá Jón breppstjóri sér þangað heim
til þess að bafa tal af Einari I lalldórssyni.
Virðist hann hafa veitt honum átölur
fyrir það, að bann skyldi ekki hafa leitað
með sjónum, en Einar bar sig aumlega
og sagðist engan veginn hafa haft hug-
rckki til þess að gera það einn.
En nú var ekki undankomu auðið. Jón
í Ketu tosaði bonum með sér til sjávar.
A meðan þessu fór fram bafði Guð-
mundur breppstjóri Eiríksson hafið leit
við Húnsnes, ásamt Mallandsbændum.
Fundu þeir þar fljótlega tvö lík við strönd-
ina og gátu með naumindum náð þeim
vegna sjávargangs. Litlu síðar fundu
þeir önnur tvö og björguðu þeim einnig
undan sjó. I_oks fundu þeir fimmta
manninn skorðaðan í urðarklungri, og var
það um svipað leyti og Jón kom með
Einar Halldórsson í fjöruna.
Nú voru allir mennirnir fundnir, og
var því næst fyrir hendi að flytja líkin
til kirkju í Ketu. Við það vildu brepp-
stjórarnir vera vel liðaðir, og var Einar
sendur upp að Efra-Nesi til þess að sækja
Árna, er óðar gaf kost á aðstoð sinni,
enda Jrótt faðir hans befði lagt svo fyrir,
að hann kæmi vestur á Hólanes á föstu-
dag eða laugardag. Loks var búið að
safna saman þrettán mönnum, og hélt
þá öll hersingin með líkin að Ketu.
Fram til þcssa höfðu Skagamenn lít-
inn sóma haft af viðbrögðum sínum,
þegar svo langhraktir menn brutu skip sitt
á boðunum við Húnsnes. Og nú var sem
þeim þætti, að eitthvað yrði að gera til
þess að rétta við álit byggðarlagsins. Hinir
betri bændur í sveitinni kepptust við að
láta í té líndúka til þess að breiða yfir
ásjónur hinna dánu manna. Hins er
aftur á móti ekki getið, hvort kistur voru
gerðar að líkunum, þótt ekki sé það ólík-
legt - í svo miklu rekaplássi sem þeir
enduðu ævi sína. Yfirleitt má ætla, að
Grímseyingarnir hafi fengið sómasam-
lega útför, eftir því sem þá var tízka um
sjórekna menn. Fatnaður sá, sem á lík-
unum var, og rekald það, er bar upp á
ströndina, nægði Hka fyrir líksöngseyri
og legkaup, og varð þó nokkuð afgangs
í þóknun banda þeim, er fóru í líkleit-
ina.
VII
Um þessar mundir var Jcns Spendrup
sýslumaður í Skagafirði. Hann bafði
fljótt spurnir af því, að Nesmönnum
myndi ekki hafa farizt sem skörulegast
liðveizlan við skipbrotsmanninn, cr þeir
fundu lifandi. Stefndi hann því til þings
að Skefilsstöðum kringum þríhelgar um
haustið og rannsakaði málið. Kom þá
fram, auk þess sem bér hefur verið
greint, að Einar í Neðra-Nesi hafði, þrátt
fyrir allt, árætt um síðir að ganga á fjör-
una, því að hann hafði hirt þar færa-
flækju og hollenzkan hatt og fleira, er
upp hafði borið úr skipi Grímseyinga,
án þess að lýsa fundi sínum, svo sem
honum bar að gera. Helzt var honum
fært til afbötunar, bve bjargarlítill hann
væri, auk þess sem hann bar það fyrir
sig, að Herþrúður hefði ekki haldizt víð
heimilið, ef Grímseyingurinn hefði verið
færður heim að Neðra-Nesi.
Þessar viðbárur dugðu samt ekki.
Sýslumaður dæmdi sekt á þau Einar og