Andvari - 01.10.1960, Síða 98

288
IIELGI SÆMUNDSSON
ANDVARI
að tónakliðnum, svo að úr vcrður sam-
ræmd heild, sem kallast skáldskapur.
Hannes Pétursson lét sér ekki nægja að
gera lesendum sínum til hæfis 1959 á
sama hátt og fyrir fimm árum. Þess vegna
er ,,í sumardölum" mesta afrek íslenzkrar
Ijóðagerðar ársins, sem leið, en jafnframt
og ekki síður fyrirhcit þess, að Hannes
Pétursson haldi áfram að keppa við sjálfan
sig í stað þess að hreiðra um sig á lár-
berjum. Sii viðleitni er að vísu tvísýn,
en hæfir skáldi, sem yrkir innan við
þrítugt eins og margreyndur og langþjálf-
aður meistari.
Fylgiskjöl þessarar umsagnar skulu tvö
kvæðin úr „1 sumardölum". Fyrst er Flug-
vélar, sem ætti að vera í ástarljóðaflokkn-
um, ef ég skil kvæðið rétt:
Sólglampandi fiðrildi
eru flugvélarnar á sumrin;
flögra þær yfir fjöllunum:
fagurbláum risaliljum
íslands.
Langt er til vetrar
þegar vindurinn tekur að gnauða
og þær fleygja sér þreyttar
eftir ferð gegnum nóttina,
ferð gegnum óveðrið
í opinn og bjartan faðm
flugvallanna.
I kirkjugarði, Kristallar og Vísur um
rjóðan munn keppa um fyrstu verðlaun
aðdáunar minnar og viðurkcnningar. Ég
verð að láta mér nægja að hampa Krist-
öllum — rúmsins vegna:
Þið brjótizt til valda í gömlum og gráum
steinum,
geislabjartir, fullir af djörfum hug,
rekið dauðann, dautt grjótið á flótta
cins og dagarnir víkja næturmyrkrinu á bug.
Þið grafið ykkur dýpra og dýpra í harðar,
dökkar fyllur steinanna — unz þær glitra!
í ykkur stíga stjörnurnar niður til jarðar.
Ljóðaþýðingar eru tungu okkar og
menningu rík nauðsyn, en fleiri eru kall-
aðir en útvaldir til þess vanda. Þóroddur
Guðmundsson gaf út í fyrra þýðingu
sína á tveimur ljóðaflokkum brezka skálds-
ins Williams Blake í tveggja alda minn-
ingu þess. Er hér ekki í lítið ráðizt, því
að Blake mun óvenjulega vandþýddur.
Þóroddi hefur þó yfirleitt sæmilega tek-
izt, þó að víða sé Blake brugðið, orðskrúð
lians máist í þýðingunni, skarpleiki hugs-
unarinnar dofnar og hiti öfgakenndrar
trúarvissu dvínar. Verst er samt, að við-
kvæmasti og blæbrigðaríkasti skáldskap-
ur þessara skrýtilegu kvæða misferst
stundum í meðförunum. A ég þá ekki
aðeins við ljóðaflokkana í bókinni, held-
ur sér í lagi túlkun Þórodds á snilldar-
kvæðinu Jerúsalem, sem hann tekur upp
í ritgerð sína um Blake, ævi lians og
skáldskap. Þar biður William Blake þess
undurfögrum og víðfrægum orðum, að
Jerúsalem verði endurreist í grænni sum-
ardýrð Englands, en Þóroddur skilur ekki
bænina og staðsetur hana í Miðjarðarhafs-
botni sem sviplítil tilmæli. En þessar að-
finnslur þurfa engan að undra. William
Blake verður ekki túlkaður nema af inn-
blásnum snillingi, mér kemur hclzt séra
Matthías í hug, þó að lítt stoði að nefna
hann fjörutíu árum of seint. Þóroddur
Guðmundsson þarf enn mikillar æfingar
í ljóðaþýðingum til þess að ráða við fjöl-
brögðótta og tröllaukna anda. Hann ætti
að glíma við einhverja af öllum hinum,
meðan honum er að vaxa ásmegin. Mér
finnst furða, að hann skuli sleppa fra
Blake eins og raun hefur þó á orðið. Þór-
oddur er seigur, og ritgerð hans að bókar-
lokum hlýtur að teljast í góðu gildi, cf
undan er skilin ljóðperlan um Jerúsalem-
Hún kemst því miður ekki til skila.
September 1960.
\