Andvari - 01.01.1980, Blaðsíða 132

130
ÚR BRÉFUM SR. JÓNS ÞORSTEINSSONAR
ANDVARI
hey Englendingum fyrir nokkur 1000
dali, og lýkur guðs al'haga hönd þanneg
dásamlega upp næringarvegunum, þeg-
ar björg og blessan er á ferð, en ekki
straff og hallæri.
Húnavatnssýsluferðin hefur verið
þung og átakanleg vegna veðranna, og
það þoldi ekki Sigurður á Ljósavatni,
enda er hann meinlega heilsulítill mað-
ur sagður, og segir Kristín systir mín,
að hann næstum liggi.
Nú er hér staddur Sra Hinrik á
Skorrastað og segir eftir vestanbréfum
sé fjárkláðapestin ekki komin nema að
Víðidalsá. Frá Sr. Sigfúsi fékk eg ekk-
ert bréf, en að sögn Sr. Þorsteins á
Hálsi, að hann eigi 60 ær og kvarti um
fóðurbrest, ef illa falli. Segir Sr. Hinrik
þetta sé af heyskemmd, því töður hafi
þar á Vatnsnesi eigi fullhirðst fyrri en
eftir Höfuðdag. Lítill er sá fjárstofn að
sönnu, þó má upp af hönum næla, ef
annað væri að bjargast af, en það er so
bágt fyrir kýr á Vatnsnesinu.
Víst hefur þú þurft að hafa talsvert
fyrir ferðir þessar, og verða þær ei og
þess er ei að vænta betalaðar sem þær
kosta mann. En nú trúi eg þér sé ekki til
setu boðið komandi sumar, lofi guð
þér að lifa, en so sem mér finnst þér
lagið að vera tignum mönnum við hönd
og færð bezta orðróm af þeim, eftir
sem Finnsen sagði hér í sumar, og ýms-
ir fleiri, so getur þú útrétt nokkuð og
margt annað gott sem aukaeyrindi með
alþingisferð þinni.
Nú er Sra Þorsteinn okkar giftur, og
þið höfðuð boð inni, ykkur mun hann
líka hafa ráðfært sig við. Hann hafði
valla aðra eins góða auk heldur betri.
Eg og við erum fullánægð með konuna,
hvað um sumt af ættinni. Aðallinn dró
Sr. Þorstein skammt á götu og ekki vel.
Það er einasta um að tala, hvað geðs-
munalagi hennar viðvíkur, og má vera,
að ekki sé vandalaust að umgangast
hann, sérílagi ef hann drykki, en þá
konu gaf guð Sr. Gísla á Staðarbakka,
að hann lagði, að sonur hans sagði mér,
hreint af að drekka. En hér kann nú
enn nú nokkuð að vera hulið og geymt.
Máske, og það er ei ólíklegt, að það
liggi fyrir þeim að eiga börn, og batnar
samlyndi hjóna stundum við það, og
varúð kynni að vaxa.
Sra Þorsteinn dró sig þangað sem
auðurinn var. Það var eðlilegt, hann
þurfti þess við, hann gefur stórhöfðing-
lega þurfandi bræðrum sínum og borg-
ar að sagt er vel, gefur enda vesælum.
Nú munu peningar, sem hann kom með,
næstum þrotnir, en mælt hann eigi pen-
inga í láni fyrir sunnan, og ef eitthvað
er í því, sem eg vona, hvörneg getur
hann náð þeim eins vel og að kaupa
þig og hesta (ljá þér reiðhest suður) úr
Alþingisferðinni að fara austur í sveit-
irnar fyrir sig og ná því innistandandi,
eður ef þetta gæti ei látið sig gjöra, þá að
verða þér samferða suður, en eg álít
hann valla hafa heilsu til þeirrar ferðar,
og mikið gengi í skurðinn við hana.
Ekki þykir mér líklegt, að Guðbjörg
hafi átt 1 skilding, en Ari minn hugsaði,
að eg ætti fáeina. En hvörneg skulu
þaug fara með jarðnæðið? Geta þau yfir-
keypt Sveinströnd? Og er hún þá góð,
þegar so öblugur maður er á Litlu-
strönd?
Bóður er heyskapurinn, en tor-
sóktur. Land getur þú ei léð, eftir að
Bjarnastaðir voru byggðir, og Jón minn
mun hafa fullsett Baldursheimsland.
Ekki mun hann vilja sækja um prest-
brauð. Það ætti að sönnu við Guðrúnu
Alexandersdóttir, og máske gamla Ara.
Eg vil vart eggja hann á það, en vel er
maðurinn að sér og gáfurnar liðugar.
Nú hefi eg drepið á þetta efni til að