Andvari - 01.01.1980, Blaðsíða 138

136
ÚR BRÉFUM SR. JÓNS ÞORSTEINSSONAR
ANDVARI
hendur falin með öllu ykkur umvarðandi
af hug og hjarta ykkar elskandi ástvina
Tón, Þuríður, Takobína.
Nú heyri eg sé ung ekkja á Bakka á Tjör-
nesi... Saklaust væri að vísa Tóni m. að
renna þangað þanka: Tón Jónsson hafði
nýlega, 9. febrúar 1860, misst konu sína,
Kristbjörgu Kristjánsdóttur frá Illugastöð-
um, og er innan fjölskyldunnar farið að
hyggja að konu handa honum. Þuríður
móðir Jóns víkur að þessu sama efni í bréfi
til Jóns á Gautlöndum 25. janúar 1862
(varðveittu í Lbs. 2748 4to) og segir þar
svo:
Elskulegi tengdason!
Nú ætla eg að biðja þig að komast eftir,
hvert ekkjan Aðalbjörg á Bakka er nokk-
urstaðar bundin við hjónabandsmál, en
ef ekki, þá eggjaðu Jón mág þinn að leita til
hennar. Hún er sögð væn kona og vel efn-
uð, því niér finnst hann þurfa þess kvuru
tveggja við, en þettað þyrfti að gera sem
fyrst.
Æ, fyrirgefðu þessar fáu og Ijótu línur, og
vertu svo með öllum þínum margblessaður
og sæll.
Þess óskar þín velv. tengdamóðir
Þuríður Hallgrímsdóttir
Af þessum ráðahag varð þó ekki, og gekk
Jón sumarið 1862 að eiga aðra ekkju, Jór-
unni Jónsdóttur á Fornastöðum.
Hólmum, 8. Marz 1861.
Elskulegi tengdasonur.
Allrakærlegast bakka eg þér elsku-
lest tilskrif af 16da Febrúar, meðtekiS
af hendi póstsins 2 Marz. Guði sé lof og
nrís, sem lætur þér og minni elskuðu
Solveigu líða sona vel í búskapnum, að
þið eins og bréfin segja mér getið fundið
sætleikann af himneska sannleikanum:
sælla er að gefa en þiggia. Það er siálf-
sagt, þið eruð bezt hafandi af öilum
í sveitinni, enda er mælt þið gjörið mik-
ið gott, og Pétur tekur til þú eigir örðuga
hreppstjórn á þessum árum. Mér skilst
á útsvari þínu, sem mun vera það mesta
í sveitinni, að nú sé komið nærri því,
sem var meðan eg var í Vogum frá 1815
til 1829. Þó held eg það hafi verið jafn-
þyngra, enda mögluðu þá margir á
Mývatnshrepp, varð sérlega lágt eftir
það, og æðilengi, en tekur óðum að
þyngja, enda er allstaðar að það að
frétta, að formegun minnki óðum,
skuldir aukist mikið, hreppsþyngsli
vaxi í mesta máta. Eg nefni nú ekki
ósköpin hérna. Skortur og vesöld dreg-
ur allan andlegan og líkhamlegan dug
frá sumum manneskjum, einkum hér í
Reyðarfirði, skepnur so sem engar,
hrísakofunum er brennt, meðan einn
raftur er til, túnin verða að engu,
þær fáu kýr ganga úti fram á vetur, ef
jörðin er rauð með blettum, beiðsli og
burður fer því í ólag, gefa því einstakir
kúnum geldum frá haustnóttum til þess
á einmánuði, og fram um og yfir sumar-
mál, hungrið skiljanlega óbærilegt, nema
lítið eitt af harðri ýsu og hákarli, klæðn-
aður að þessu skapi, iéreftsflíkur mest,
en solítið af ullartóskap, sem fer að nátt-
úrlegheitum, því til eru þau heimili hér
í sveit, að vísu ekki mörg, sem engan
eiga rokk, enga kamba og þá ekki
prjóna. Skjaldan sem aldrei lesinn hús-
lestur, hér af leiðir bæði andlegt og
líkhamlegt framfaraleysi og vanþekking
barnaaumingjanna, sem ekki geta unnið
sér brauð komin um tvítugt og verða
ómagar alla ævi. Vitfirringar eru hér
nokkrir og 2-3 börn með visna limi.
handlegg eða fót. Bágt er hér í fleiri af
Austfjörðum, þó hér bágast, og er bað
vissulega að kenna kaupstaðnum. Guði
sé lof! hér eru dugnaðarbændur nokkrir,
sem einkanlega sækja vel sjó og stunda
fiárhag sinn vel, og fyrir þá og þeirra
styrk lafir og hangir sveitarfélagið sam-