Andvari - 01.01.1980, Blaðsíða 139

andvari
TIL JÓNS SIGURÐSSONAR Á GAUTLÖNDUM
137
an allt til þessa, en allra þeirra formeg-
un hefur mikið kópað þessi árin. Nú síð-
an um veturnætur hefur hér í Reyðar-
firði legið mikil hörmung á með veik-
indi. Hafa á þessu tímabili verið grafnir
35, flest börn, sum þó 8-10 ára, enda
2 frá 15 til 17da aldursárs. 2 gamal-
menni hafa verið í tölu hinna
dánu og 2 eða 3 á bezta aldri. Fólks-
talan var hér tekin í haust, og var hún
470, þó hefur enn skæðari fólksdauði
verið á Völlum, það er Vallanesssókn,
og í Breiðdal hafa á einstöku heimil-
um dáið 4-6 börn, það er rétt góð sveit.
Margir hafa komið hér grátandi og sár-
angraðir af því að horfa upp á harm-
kvæli barna sinna, margir farið hév yfir
fjörðinn að Kolfreyjustað til að fá meðöl
hjá Sr. Ólafi Indriðasyni, sem fékkst við
homopathisku lækningarnar og mörgum
fyrir það létt eður batnað, en nú þann 5.
þ.m. burtkallaðist hann mörgum til stórs
angurs og saknaðar. Hann kom heim til
sín votur og hrakinn, fór strax að af-
greiða komumönnum meðöl, að því
búnu sagði hann slímsóttin hefði gripið
sig, lá í 5 daga, þó ekki mjög þungt að
fólki sýndist, með fullri rænu allt fram í
dauðann. Hann var merkismaður að
lærdómi, góðvilja, búnaðarhagsæld og
efnahag, átti nú unga konu heilsuveika,
og 2 börn stálpuð með henni, börn af
fyrra hjónabandi fullorðin fyrir löngu,
sum velhafandi. Hann átti talsvert í
fasteign.
Af nafnkenndum mönnum hafa dáið
Sr. Hóseas [Árnason], nú í Berufirði,
þann 20. Janúar, hann var fyrrum á
Skeggjastöðum á Langanesströndum,
barnlaus maður alla ævi og góður bú-
maður. Nú höfðu harðindi og fleiri
ólagnaður þrengt so að honum, að bú
hans er haldið þrotabú. Þann 10. Febrú-
ar, ætla eg, dó Sr. Hjálmar [Guðmunds-
son] á Hallormsstað, kominn yfir
áttrætt, faðir Gísla læknis, lá hann
æðilengi og hélt sönsum fram til þess
síðasta. Þannig eru 3 brauðin fall-
in hér í rennu og öll rétt góð, því brauð
eru hér í Austurlandi mikið betri til
jafnaðar en fyrir norðan, en vellíðan í
það heila tekið ætla eg ekki betri en
norður frá, nema hjá einstökum mönn-
um, hvörra allra eg ætla Sr. Þorgríni
minn í Hofteigi mestan uppgangsmann,
sem nú er alltaf að kaupa jarðir, þó
furðudýrar séu, og á þá mestu gripaeign
hér fyrir austan, einkum hvað fénaðinn
áhrærir.
Mikil veikindi hafa gengið hér á
Hólmum, fólkið legið upp aftur og aftur
í hálsbólgu, landfarsótt, brjóstþyngslum,
sem oftast hafa reynzt hættulegust. Hef-
ur Kristrún mín, þó hún liggi í rúm-
inu, verið að lækna bæði heima og ann-
arstaðar. Hún hefur útvegað sér mikla
homopathiska þekkingu og hefur staka
náttúru til þess, enda útvegað sér eða
keypt mikið af þeim meðölum frá Grenj-
aðarstað og frá Sr. Ólafi sál. Meðölin
gefur hún öll út aftur. Engir hafa dáið
hér á heimili nema, tökupiltur, Halldór
að nafni, á 7da ári, sem hér hafði verið
rúm 4 ár og hvörja nótt sofið hjá Þuríði
minni. Hann rann upp sem fífill, við-
gjörðin var sú æskilegasta, í vetur var
hann látinn lesa, og gekk það allt að
óskum, allir höfðu mesta yndi af barn-
inu og þókti þar auðsjáanlegt manns-
efni. Eftir Jólin var hann að veikjast
smátt og smátt af hálsbólgu, tökum,
landfarsótt, skánaði á milli, því allra
bragða var viðleitað. Loksins settust
veikindin fyrir brjóstið, sem gáfu enga
hvíld í 4 dægur, þar til hann slokknaði
á öskudaginn. Það var sorgleg sjón að
sjá upp á blessað barnið, sem okkur
gömlu hjónum og eins Sr. Hallgrími og
Kristrúnu minni gekk til hjarta og snart
öllum í heimilinu.