Andvari - 01.01.1998, Qupperneq 17

andvari
SIGURÐUR PÁLSSON
15
læti foreldra sinna, og fannst Sigurði sem hann kæmi engan veginn í
hans stað í augum þeirra.
Hjá afa sínum var Sigurði kennt það fyrsta sem hann lærði um
kristna trú og ekki spillti fyrir að afi hans var meðhjálpari hjá þeim
víðfræga presti, sr. Árna prófasti Þórarinssyni. Fyrsta messan sem
Sigurður mundi eftir hjá sr. Árna heillaði hann mjög og það svo að
hann taldi hana síðar vera eitt af dýrustu augnablikum ævi sinnar.
Par segist hann hafa hlotið köllun sína til ævistarfsins.1
Þó að það yrðu talsverð umskipti fyrir Sigurð að flytjast heim til
foreldra sinna þá var þó óbreytt að þar var líka afskaplega kristið og
trúrækið heimili á gamlan íslenskan máta. Hinni trúarlega mótun hans
var því fram haldið þar. Móður sinnar hefur sr. Sigurður minnst á fal-
íegan hátt2 og segir þar að hún hafi verið trúuð kona af heilum hug.
Hún hafði sjálf á hendi húslestrana á heimilinu og byrjaði alltaf söng-
lnn sjálf enda hafði hún yndi af söng og var ákaflega næm á lög. „Trú
hennar byggðist á uppeldi hennar, með tilheyrandi bænum og versum,
Helgakveri, Passíusálmunum, Postillu Helga biskups, Sálmabókinni
°g Hugvekjum Péturs biskups. Fyrir kunnáttu sína í Helgakveri var
henni ekki erfitt að ræða við guðfræðinga,“ skrifar sr. Sigurður.3
Raunar var Sigurður ekki fastur heimilismaður hjá móður sinni
nema í fimm ár, frá tíu til fimmtán ára aldurs. Þá fór hann að fara að
heiman á sumrin til vegavinnu en á vetrum til náms. Úr því var hann
ekki heima nema tíma og tíma í senn. Átján ára að aldri fór hann til
Reykjavíkur og réðst til starfa hjá danska sendiráðinu.
Haustið 1920 hlaut Sigurður styrk úr Sambandssjóði íslands og
Hanmerkur og stundaði um veturinn nám við lýðháskólann í Haslev.
Um þann skóla sagði Sigurður að hann hefði verið þrunginn af
kristnu andrúmslofti. Sumarið eftir þessa skólavist réðst hann í
vmnumennsku hjá dönskum bónda, þar sem hann kynntist því
hvernig sá bóndi iðkaði þann kristindóm sem verið var að kenna í
skólanum. Alls var Sigurður því ellefu mánuði í Danmörku og fannst
sem hann hefði aldrei lært meira á einu ári en þá. Sjálfur minnist ég
Pess að hafa einu sinni heyrt sr. Sigurð flytja snjalla tækifærisræðu á
dönsku og undraðist þá hversu góða dönsku hann talaði. Ljóst má
Vera að hann hefur notað tímann vel í Danmörku og eftir það las
ftann jafnan mikið á dönsku, auk þess sem fjölmargir Danir voru
n^eðal sóknarbarna hans á Selfossárunum.
^egar heim var komið frá Danmörku var kreppan skollin á en