Andvari - 01.01.1950, Qupperneq 23

ANDVARI
19
Páll Eggert Ólason
duldum fjársjóðum, þar scm var liandritasafnið, enn óskrásett
og að miklu leyti ókannað. Þar var líka mestur vöxtur í vændum,
sökum þess hve mikið bættist árlega af bókum og blöðum, erlend-
um og innlendum, og handritum. Mátti svo að orði kveða, að
safnið biði þess manns, er „leysti það úr böndum“, — ef nokkur
sá væri þá til með vorri fámennu þjóð, sem gæddur væri nægri
eþu, skarpleika og þolinmæði til þess að vinna slíkt starf til
blítar, án þess að um of drægist á langinn.
XI.
Á útmánuðum veturinn næsta eftir að Páll Eggert lauk
stúdentsprófi, rétt um þær mundir, er framkvæmd um byggingu
bins nýja safnahúss var í aðsigi, var hann ráðinn af stjórnarnefnd
landsbókasafnsins til þess að skrifa upp handrit, er léð böfðu
verið hingað úr útlendum söfnum. Var þessi vinna upphafsþáttur
hins mikla starfs, er hann átti fyrir höndum að framkvæma fyrir
þessa stofnun um komandi ár og áratugi. Að þessum uppskrift-
u® vann Páll Eggert um næstu ár, en þó eigi alfarið, þar eð
bann bafði jafnframt öðrum störfum að sinna. Veturinn 1912—13
dvaldist bann erlendis og vann þá við sarna starf fyrir landsbóka-
safnið. Mun sú dvöl hafa orðið honum drjúg til lærdóms og
skilnings á því starfi, sem nauðsynlegt er að vinna fyrir stór
handritasöfn, svo að þau megi verða aðgengileg til afnota. Scgir
bann svo sjálfur (í formála að þriðja bindi handritaskrár lands-
bókasafnsins), er hann minnist starfs síns umræddan vetur: „Mér
varð ljós nauðsyn á því, að skrá væri gerð um handrit safnsins,
enda mátti kalla, að handritasöfn þess væru lokuð jafnvel bóka-
vörðum þess, hvað þá öllum almenningi". Sendi hann erindi um
þetta efni til Alþingis 1913. Brást þingið vel við og sýndi fullan
skilning á þessu nauðsynjamáli. Var veitt á fjárlögum upphæð
' einu lagi til þess að halda áfram spjaldskrárgerð yfir prentaðar
ækur safnsins, sem Jón Ólafsson ritstjóri hafði unnið að, en
uvarf nú frá, og jafnframt til að vinna að skrásetningu handrita