Andvari - 01.01.1950, Qupperneq 25

ANDVARI
21
Páll Eggert Ólason
lerils (livaðan komið í safnið, og að hvaða leiðum) og nota (við út-
gáfu prcntaðra rita og þá hverra). Hafa æðimörg handritanna
orðið þung í skauti, áður en þær gátur allar, sem nú voru nefndar,
yt'ði ráðnar. En með handritaskránni, eins og hún er úr garði
gerð, er þannig um búið, að hverjum þeim, sem hana kannar,
má verða ljóst, hversu auðug náma handritasafn landshókasafns-
tns er, rannsóknarefni um íslenzk fræði þar nær ótæmandi, og
aðgangur að þeirn svo greiður, sem verða má. Er það eigi ofmælt,
sem góðir fræðimenn hafa sagt, að samning handritaskrárinnar,
se eitt hið mesta nytjaverk, sem unnið hefir verið í þágu íslenzkra
fræða. Myndi þetta starf eitt, þótt eigi kæmi annað til, nægja
úl þess að geyma um langan aldur minningu Páls Eggerts sem
afkastamikils fræðimanns.
XII.
Pegar áður en útgáfa handritaskrárinnar hófst (1918), höíðu
nokkrar ritsmíðar eftir Pál Eggert birzt á prenti, auk þýðinga
°g verzlunarskýrslna, sem áður er getið. Má þar fyrst nefna minn-
tngarrit aldarafmælis hins íslenzka bókmenntafélags (Rvík 1916),
er hann samdi að mestu leyti (en lítill hluti þess er eftir Björn
Ólsen). Þá hafði hann ritað greinar, er birtust í tímaritum:
;>Öxin Rimmugýgur" („Árbók fornleifafél.“ 1915), „Fólg in nöfn
í rímum“ („Skírnir" 1915), „Um Þorleif Guðmundsson Repp
(»Skírnir“ 1916) og um „Bréf Gísla læknis Hjálmarssonar" („And-
ýari“ 1916). Árið 1918 gaf hann út „En islandsk Eventyrer,
Arni Magnússons Optegnelser", sem var þýðing á dönsku eftir
frumhandriti af ferðaminningum Árna hins víðförla frá Geita-
stekk í Dalasýslu, og fylgdi því ritgerð eftir útgefanda (Kh.
1918, 28. bindi í „Memoirer og Breve“). Þá sá hann um útgáfu
Mágus sögu jarls (Rvík (1916) og þýddi ritið „Páfadómurinn og
nýja sagan“, eftir W. Barry fyrir þjóðvinafélagið (Rvík 1915).
Þó að þær ritsmíðar Páls Eggerts, er nú var getið, væri góðar
°g gagnlegar, þá voru þær minnstur hluti þeirra ritstarfa, er