Andvari - 01.01.1950, Qupperneq 41

ANDVABI
Páll Eggert Ólason
37
Þess er loks að geta um fræðastörf dr. Páls Eggerts hin síð-
ustu ár, að hann sá um prentun á Heimskringlu Snorra Sturlu-
sonar, er kom út á vegum menntamálaráðs og þjóðvinafélags
1946-48.
XX.
Það var jalnan undrunarefni þeim, scm kunnugir voru dr.
Páli Eggert eða fylgdust með um þau störf, er hann innti af
höndum, hversu miklu hann fékk afkastað, að hvaða verki sem
hann gekk. Fannst mönnum sem í honurn hlyti að búa regin-
kraftur, jafnt til þols sem átaka. Þóttu afköstin því furðulegri,
þar sem það var kunnugt, að hann gaf sér all-slakan taum í milli
vinnu-áhlaupanna hæði fyrr og síðar á ævinni, sat drjúgar stundir
við veigar, einn eða með kunningjum sínum, og reyndi að sjálf-
sögðu einnig með því á þol krafta sinna. En þó að hann léti eftir
scr að njóta þessa munaðar, þá gætti hann jafnan vandlega álniga-
°g skyldustarfa sinna, „tók vara á tímanum", lét störfin aldrei
di'agast á langinn, en gekk að þeim með þvílíkri verkhyggni og
atorku, að með fádæmum þótti. Fjárhags síns gætti hann og vel.
Hann var að vonum fátækur framan af ævi, en efnaðist síðar
al vinnu sinni. Um 1930 eignaðist hann hús á fögrurn stað í
Pcykjavík, Sólvallagötu 15, og bjó þar, unz hann, árið 1947,
Huttist í húsið á Smáragötu 8 A, þar sem hann átti heima síðan.
Því hefir löngum verið haldið nokkuð á lofti með þjóð vorri,
að kynstoln vor sé traustur og þróttmikill, og skal hér ekki úr
því dregið. En þá verður það vart metið sem fjarstæða, þótt leitað
Se tengsla um skylda eiginleika milli nálægra ættliða. Eftir því
sem ýmsum ættmönnum dr. Páls Eggerts er lýst, virðist sem
'°num hafi kippt í kynið til þeirra um atgervi og vinnuafköst.
Kcniur þá fyrst í hug langafi hans, Ólafur smiður Pétursson á
valastöðum, en honum lýsti sóknarprestur hans, síra Ólafur E.
•jaltested í Saurbæ, m. a. þannig: „Hann var einhver hinn mesti
ntgervismaður til sálar og líkama, sálin var fjörug, hugurinn snar,
nnnnið óbrigðult, og hvaða störf sem hann hafði á hendi, rnátti