Andvari - 01.01.1950, Side 78

74
Barði Guðinundsson
ANDVARI
ríða síðan til Vallalaugar, svo að vér komum til þingstaðar fyrri.“
. . . Þá mælti húsfreyja: „ . . . Nú vil ég fá yður tjöld og viðu og
þrjátíu rnanna vist.“ Hann svarar: „Sýnir þú stórmennsku þína,
en ekki eru gistingarlaunin." . . . Þeir tjölduðu ágætt herbergi við
þinghelgi til vægðar við Eyjólf.“
Urn það er ekki að villast, hvar hugur höfundar dvelst, þegar
þctta er skrifað. Með hliðsjón af Þorgils sögu má hér að nýju
rekja hugsanaferil höfundarins í megin atriðum. Skegg-Broddi
frá Hofi kemur til þingsins. Hann er þar málamiðlari og manna
mestur fyrirferðar. Svo er um Brodda frá Hofi á Vallalaugar-
fundunum. Báðir reynast Hof-Broddarnir hinir ráðsnjöllustu og
fá tillögum sínum framgengt. Gellir Snæfellingagoði kemur til
þingsins með tvö hundruð manns, en „Eyjólfur hafði nær þrjú
hundruð manna.“ Allur liðsafli þeirra Þorvarðs Þórarinssonar á
Þveráreyrum var um þrjú hundruð rnanns. Hundrað fylgdu
honum sjálfum, en tvö hundruð Þorgilsi. Megin hluti þessa liðs
hefir farið með foringjum sínum á Vallalaugarfundinn, því að-
eins átta menn féllu af því liði í orustunni. Þorvarður Þórarins-
son ríður þá til Silfrastaða. Svo og Eyjólfur halti í sinni Skaga-
fjarðarför. Má nú glöggt greina, hvers vegna heimboð Þorvarðs
á Fornastöðum til Miklabæjar kemur þar við sögu hjá höfundi
Eyjólfsþáttar. Framanskráð orðræða Þorvarðs Þórarinssonar, Finn-
bjarnar og Þorgils á Jökulsárbökkum, er þeir riðu frá Silfrastöð-
um til Vallalaugar, minnir höfundinn á síðustu viðræðu Þor-
varðs og Þorgils um héraðsvöld norðanlands, því eins og á efn-
inu er haldið í Þorgils sögu, mynda þessar tvær samræður upp-
haf og endi hins sama máls. Hinn 21. janúar 1258 lauk sam-
tali þeirra Þorvarðs á þenna hátt: „Þorgils bað þá fara spaklega
vestur um sveitir. „En þá er þér komið á Miklabæ'," segir hann,
„takið þar hestaskipti og slíkan greiða, sem þér þurfið.“ Kvað
hann sér mundu falla ósmátt við Þorvarð, frænda sinn. Skildust
þeir að því. Bað hvor annan vel fara.“ Fyrir næstu sólarupprás
var Þorgils liðið lík, og má segja, að illa væri launað hið rausnar-