Jörð - 17.06.1941, Blaðsíða 61

I raun og veru er það naumast rétt að nefna Jónas
þýðanda. Hann yrkir upp, hagræðir, langt um meira en
hann þýðir. Þegar hann verður hrifinn af kvæði og ætl-
ar sér að hagnýta sér það að einhverju leyti, þá breytir
hann oft svo miklu, að frekar verður um stælingu eða
ummyndun að ræða en beina þýðingu. Og alltaf fá kvæð-
in, þó kölluð séu þýdd, rammíslenzkan blæ og lit. (Sjá
sem dæmi um svo-kallaðar þýðingar hans: „Sæunn haf-
kona“, „Dagrúnar-liarmur“ og ,,Meyjar-grátur“).
Jónas liagnýtir sér nýju bragarhættina með leikandi
lipurð. í höndum Jónasar eru sonetta, stanza, terzína og
spanska romanzan, til þess að nefna einungis fá dæmi,
eins svipfagrar og yndislegar í formi og hrynjandi og
hinar heimsfrægu fyrirmyndir lians. Athugum til dæmis,
hve leikandi létt hann notar sonettuna í kvæðinu „Ég
bið að heilsa“, sem hann orti i Danmörku, þegar vor-
koman í Sórey vakti þrá hans eftir föðurlandinu og
endurminningar um fornar ástir.
Þetta sést einnig á notkun lians á klassiskum bragar-
háttum, pentametri og hexametri í kvæðinu „ísland! far-
ssekla frón“, og á hinu indæla kvæði „Einbúinn“, sem
tæplega á jafningja sinn í formfegurð og hrynjandi. Loks
vil ég nefna vorvísuna „Tinda fjalla ....“, sem eftir
Kíinni skoðun er aðdáunarverðast allra kvæðanna að
hragarliætti. Sama hendingin, rímiS við á, er notað í 9
erindum, og þó er kvæðið dansandi létt, eins og „bunu-
iækur, blár og tær“, sem þylur glatt „í grænum rinda“.
Andagift Jónasar er forkunnar háfleyg á tveimur svið-
Urn: náttúrukvæðum og mansöngvum.
Glæsilegustu náttúrukvæði hans, ætla ég, að séu þessi:
Gunnarshólmi, Skjaldbreiður og Gaimardskvæðið. Ekkert
islenzkt skáld hefir megnað eins og hann að birta nátturu
°g náttúrufyrirbrigðum fslands eins ljóslifandi fyrir aug-
Urn lesenda.
Hver hefir getað lýst öllu landinu í heild sinni í einu
eínasta erindi, eins og Jónas hefir gert í erindinu:
„Þú reiðst um fagran fjalla dal ....“
JÖRÐ
203