Jörð - 17.06.1941, Blaðsíða 78

og erlendra sé svo mikill i raun og veru, sem stundar-
ástand þeirra vitnar um nú. Þó eru erlendu hestarnir,
sem við þekkjum í nágrannalöndunum, aklir upp til fulls
þroska, en okkar liestar alast flestir upp á útigangi, kom-
ast í meiri eða minni megurð á hverju vori, eftir því sem
veturinn sjálfur lætur eftir af lífsþrótti þeirra, og ná aldr-
ei þeim þroska, sem þeim er eðlilegur. Það má því öll-
um vera ljóst, að meðan lirossauppeldi okkar er þannig
farið, þá eru hrossin ekki útgengileg vara á erlendum
markaði, og að skortur verður víða á landinu dugandi
hesta, hæði til reiðar og stritvinnu. En ef uppeldinu er
komið í viðunandi Iiorf, þá er ráðin hát á hvoru tveggja
hinu.
Nú veit ég ekki meiri yndisauka í sveit en góða, fagra
og mjmdarlega hesta. Bændur mega heldur ekki lúta að
minnu í þessu efni, en að hestar þeirra séu myndarlegir,
þroskamiklir og dugandi. Bændastéttin er elzta stétt lands-
ins og á að vera þungamiðja þjóðarinnar — að öllum hin-
um stéttunum viðurkenndum. Þessi gamla og virðulega
stétt má ekki vera án þess heilbrigða metnaðar, að það
sem hún framleiðir og það, sem hún notar, sé gott, hvað
í sinni röð. Bændur mega ekki vita þann ósóma upp á
sig, að búa við ræklarlausa hesta og þroskalitla, illa hirta,
slitna fyrir örlög fram og dapra eins og kúgaða þræla.
Hesturinn lýsir húsbóndanum nokkuð og hóndinn á að
hera þann heilbrigða metnað í brjósti, að hesturinn hans
vitni með honum, öll hrossin hans heri honum lofsain-
legan vitnishurð, hvar sem þau sjást. Það eru sannindi,-
sem þurfa að verða hvers manns eign, að fegursta lofið,
hezta viðurkenning, sem nokkrum hónda fellur í skaut,
er fegurð og þroski alls þess lífs, sem hann ræður yfir
og á að rækta.
Mér er þetta svo mikil áhugamál, að ég sleppi engu
tækifæri, til að kynnast huga hænda í þessu efni, en því
miður finn ég víða enga breytingu til hóta. I hrossasveit-
unum er það nú svo, að flestir fjölga hrossunum og sumir
eins ört og þeir geta. Margir horfa með ánægju á, að 3ja
220 jöRÐ