Jörð - 17.06.1941, Blaðsíða 162

Ýmsir fleiri eiga að binda
undu sára af stríðsins völdum.
Menn sér verða að láta lynda
lífs og dauða að berast öldum.
Þjóð í harmi höfði drýpur,
höfug tárin vanga brenna;
föður himna að fótum krýpur
fjöldi hraustra manna og kvenna.
Hvað er dauði? Drottins hallar
dýrlegt hlið í gullnum ljóma.
Þaðan til vor Kristur kallar.
„Komið til mín!“ heyri eg óma,
„allir þér, sem þunga hlaðnir
þreytist undir byrði og kvölum;
styrks míns njóta ungir, aldnir;
yður veiti eg hvíld og svölun.“
Helgri eftir huggun leita,
hrausta þjóð, á neyðartíma.
Lát ei raun þig brögðum beita;
bót þér er við þraut að glíma. —
Út á hafið ennþá sækir
— enga þraut sig lætur buga —
stétt, er hugrökk störf sín rækir,
styrk, og sinni þjóð vill duga.
Þjóðin skuldar þökk og heiður
þeirri stétt, er ekkert hræðist —
hirðir ei, þótt hamist reiður
harmavaldur — aldrei mæðist,
ótrauð heldur áfram starfi,
út hið sama á liafið leitar,
þjóð vill skila þekkum arfi. —
Þeim nú bænir fylgi heitar.
Það er hverju orði sannara,
T^R HÖFUNDUR ofanskráðs kvæðis talar um þjóðarsorg í saJV~
bandi við það, er fregnin um gröndun fluttningaskipsins Hekia
varð heyrinkunn. Það hefir þvi áreiðanlega ekki verið af hluttekn-
ingarleysi, er fánar voru ekki dregnir í hálfa stöng á opinberum
byggingum í Reykjavík, eins og á öðrum fánastöngum borgarinn-
ar þann dag, heldur af mistökum. En leiðinlegt var það nú sam •
304 jöb»