Jörð - 17.06.1941, Blaðsíða 82
reiðhesta á eldi, og mörg mistök, þrátt fyrir góðan vilja
þeirra, er ólu. I7lest mistökin stöfuðu af því, hve seint
var hyrjað aö gefa hestunum — eftir 4 v. aldur — og að
þeir er ólu, trúðu ekki, hve útigangshestur er lengi að
venjast miklu innifóðri og live lengi hann er að hyggja
upp líkama sinn, svo að þroski megi lieita. Þá skortir
og oft á þá nákvæmni í hirðingu, og næmri athygli á
liðan hestsins, sem hverjum hirði er nauðsynleg, eigi hirð-
ingin að lieppnast vel. Þessi hlýja í umgengni og ná-
kvæmni er hestunum svo góð, að stundum sést þokka-
legt fóður af litlum efnum, en aldrei hefi ég séð ágætt
fóður á hesti, live miklu sem var eytt af fóðri, ef hlýju
og nákvæmni vantaði í hirðingunni.
SÁLARLÍF HESTA
sýnist nú kannski oft og tíðum fremur dauft, en þó þætti mér
fróðlegt að sjá þann bónda, sem ekki hefir veitt því eftirtekt, að
sumir hestar virðast hafa miklu fjörugra tilfinninga- og hugsana-
líf en gengur og gerist í þeim hópi. Og væri gaman að fá vel og
nákvæmlega sagðar frásögur um slíkt, og má vel vera, að þess-
konar frásaga yrði birt í JÖRÐ, ef bærist. Ég hefi, sem kunn-
ugt er, verið prestur í sveit og þar af leiðandi haft töluverð kynni
af hestum. Einn hesta minna virtist mér skara fram úr að þessu
leyti. Mér er t. d. minnisstæður undrunarsvipurinn, sem á hann
kom einhverju sinni, er ég hafði leikið sérlega laglega á hann.
Par var nfl. alveg skipt um hlutverk, því að hann hafði liugsað
sér að gera mér grikk.
Ég var á ferð suður í Meðalland, til að messa, og áði, er ég var
kominn suður fyrir Eldhraunið. Klárinn var hvorki styggur né
stroksamur að jafnaði, en átti það samt til að reyna að hlaupast
burt frá mér með reiðtýgjum, á miðri leið. Nú hljóp þessi dynt-
ur í hann og kom það fyrir ekki, þó að ég blístraði, talaði vina-
lega til hans og færi úr rosabullum mínum og jökkum, til að kom-
ast fyrir hann. Hann gætti þess að vera allt af nokkrar lengdir
sinar á undan mér og virtist hafa hið mesta gaman af að gefa mér
vonir, til þess að láta þær bregðast. Nú voru góð ráð dýr. Vegur-
inn lá í rétt horn meðfram hraunbrún. Ég ákvað að hiaupa þvert
yfir sjálft hraunið, tveggja kílómetra veg, fyrir klárinn. Hraunið
var þakið þykkum mosa, en sandur í öllum gjótum. Er ég kem
á veginn aftur, sé ég, að klárinn er ókominn og sezt niður að bíða
Frh. á bls. 230.
224 jörð