Jörð - 17.06.1941, Blaðsíða 69
ar sí og æ og nefnir hana mörgum fögrum nöfnum og
glæsilegum.
Ef Alvíss væri nú spurður, „hvé sól heitr“, myndi liann
eflaust svara: sól heitr með mönnum, en röðull, álfröð-
ull með Jónasi: gullhærði röðull, ylsköpuður, ljósfari,
brosfagra sól, guðfögur sól, in mæra sól, dagstjarna, veg-
stjarna, vegþreytir vindsala, skeiðþreytir skjólur, röðull
rósfagur, blessaður, blessandi, bliður röðull þýður. Og sól-
arlaginu lýsir Jónas ekki síður fagurlega í ljóðrænum
niyndum:
„Halla þú, röðull!
liöfði skínandi,
hráhýr, brosfagur
að brjósti Ránar“.
„Drag nú ið blástirnda,
blysum leiftranda,
salartjald saman
yfir sæng þinni“.
Ef hendingar eins og þessar væru ortar á heimstungu,
’nyndu þær standa „óbrotgjarnar i hragartúni" allra landa.
^lyndirnar, sem upp er brugðið, eru svo skrautlegar og
efnisríkar, að þær minna á stílvissuna og styrkleikann í
líkingum Hómers, í heimsfrægum orðum eins og: hin rós-
E'igraða morgungyðja, ið vinbláa haf, hin purpurarauða
byigja og skýsafnarinn Seifur.
Ó AÐ JÓNAS sé frábært náttúruskáld, er hann í min-
um augum einnig óviðjafnanlegur í kvæðum til lofs
°g dýrðar konunni. „Meðan gumar girnast mær“, munu
kvæði eins og Söknuður, Ferðalok og Ásta, aldrei fyrnast.
Kvæðið „Mín er meyjan væna, mittisgrönn og fótnett“ á
1 brynjandi sinni og orðmyndum sama leikandi yndis-
Pokka og hið indæla kvæði Pouls Möller:
„Smalle Jomfru med det blanke Öje“,
0,1 þetta er einmitt orðatiltæki, sem minnir mikið á orð-
Piyndir Jónasar.
JÖRfi
211