Jörð - 17.06.1941, Blaðsíða 70
Aðaleinkenni ástarkvaeða Jónasar eru þó með öðrum
blæ. Það er angurbliða og auðsveipni, sem móta flest
kvæði hans til konunnar, bæði ástarkvæðin og kvæði eins
og Móðurást, Meyj argrátur, og Dagrúnarharmur. Jónas er
i mansöngvum sínum hinn íhuguli, þolgóði aðdáandi hins
ófáanlega. Aðeins einu sinni lýsir hann ytri fegurð kon-
unnar, í „Sæunn hafkona“, sem er þýðing úr kvæðum
Heine; annars er undiraldan ávallt djúp þrá og vonleysi.
í þessum kvæðum getum við ekki komizt hjá því að
dást að formfegurð þeirra að bragarhætti og yndislegu
orðavali. Form og hugsun vefjast saman og verða eitt.
Hrynjandi, orð, liugsanir og tilfinningar, renna saman í
eina samræma heild.
Það er undravert, hve mörg líkingaratriði eru sameig-
inleg Jónasi og samtímamanni hans Sören Kierkegaard.
JBáðir urðu öndvegisskáld og formmeistarar i tungu þjóð-
ar sinnar. Báðir þroskuðust í raunum og tálvonum vegna
hennar, sem þeir aldrei fengu að eiga. Hugblærinn í kvæð-
unum „Söknuður“ og „Ferðalok“ samsvarar nákvæmlega
því, sem Kierkegaard nefnir stig leitarinnar, aðdáunar-
innar og undirgefninnar i „De musikalsk-erotiske Sta-
dier“. „Man ég þig mey“, er eins og ljóðræn myndskreyt-
ing, útskýring á orSum Kierkegaard: Eina hamingju-
sama ástin er ást endurminninganna (Erindringens Kær-
lighed er den eneste lykkelige). 1 „Efterladte Papirer“
segir Iíierkegaard:
„I ethvert Pigeansigt ser jeg Træk af din Skönhed“,
en Jónas segir:
„Sólbjartar meyjar,
er ég síðan leit,
allar á þig minna“.
Einkennilegt er, að þessi sama hugmynd er til í ívars
þætti Ingimundarsonar. Þegar Eysteinn konungur vill
lmgga Ivar eftir unnustumissi og býður að láta liann sja
margar kurteisar- konur, þá svarar ívar: „Herra, því þung-
ligar er komit mínu máli, at jafnan, er ek sé fagrar kon-
ur ok drengiligar, þá minnir mig þessarrar konu, og er
212 jöro