Jörð - 17.06.1941, Blaðsíða 108

Ókunni maðurinn sagði, að hann hefði heyrt prédik-
að um slíkt og þvílíkt í kirkjum, en aldrei heyrt leik-
menn tala um það í venjulegri viðræðu, og var hann
þakklátur fyrir hin huggandi áhrif samtalsins. Sjö syst-
kini hans hiðu á sjúkrahúsinu. Hvort myndi Frank ekki
vilja verða honum samferða þangað og reyna að tala
i þau kjark. En Frank lét ekki segja sér slikt tvisvar.
Þá bað hinn nýi kunningi hann þess, að fara ekki úr
sjúkrahúsinu fyr, en þeir hefðu beðið saman í kapell-
unni. Því var auðvitað ekkert til fyrirstöðu.
Um páskaleytið kom árnaðarósk frá honum og litlu
seinna símskeyti um andlát móðurinnar, og að þvi búnu
bréf, er bar vott um djúpt þakklæti.
Þegar hér var komið sögu, var áhugi kominn í stað
hins langa spurningarmerkis á andliti embættismannsins.
Franlc segir, að það sé dásamlegt, hvað allt samverki beint
að marki, þegar unnið sé með Guði. Á þessari stundu
hamaðist nú dálítill slcýstrokkur þar í byggðarlaginu,
en var þó ekki nógu stór til að svipta þakinu af húsinu;
regnið féll i dembum. Frank tók tilefni af þessu, til að
bjóða gesti sínum næturgistingu. Hann bar þvi við, að
konan vænti sín heim.
„Þér hafið nú ótöldum sinnum látið hana biða,“ var
Frank svo ófyrirleitinn að gizka á. Og gesturinn hrosti
við og har ekki á móti því. En þá fór hann að tala um
burðarkarlana; þeir yrðu að komast heim. Frank kvað
þá verða því fegnasta að fá að vera; nýverið hefðu tigris-
dýr étið þrjá menn frammi i dal. En hvar gæti hann
legið, var næsta mótbáran. Frank hafði aukarúm í her-
bergi sínu og var nú boðið þegið, en án nokkurrar hrifn-
ingar, að því er virtist. Þegar inn í svefnherbergið kom,
tók Frank biblíuna sína fram og bað gestinn að lesa hátt
uppáhaldskaflann sinn. Flestir kristnir menn, segir Frank,
vilja ólmir fá að lesa úr Bihlíunni fyrir aðra, en það er
öfugt; þú átt að koma þeim til að lesa fyrir þig.
Gesturinn fletti nú „gömlu Biblíunni" (en svo nefndi
hann Gamla Testamentið) og virtist ekki finna neinn
'250 jörð