Jörð - 17.06.1941, Blaðsíða 122

YRIR SKEMMSTU sá ég Botnssúlur að norðan. Ég
J- var enn sem fyrr á ferð á bjartri vornótt og gekk
með kunningja mínum norður Leggjabrjót og vestur með
Hvalfirði að norðan. Við námum staðar út með firðinum
og liorfðum um öxl. Enn sveipaðist þoka meðfram hliðum
Botnssúlna, en tættir tindarnir gnæfðu í dásamlegri fegurð
upp úr þokunni. Og á meðan við stóðum agndofa og undr-
uðumst mikilleik þessarar næturfegurðar, gægðist bleikur
máninn allt í einu upp úr þokuhafinu og upp á milli fönn-
ugra og bömróttra tindanna. Það var ógleymanleg sjón,
ógleymanlega hrifandi stund.
Yfir Hvalfirði ríkti dauðakyrrð og svefnþrungin ró þessa
nótt. Aðeins á einum stað bærðist líf. Það voru gömul lijón,
sem lúðu garðinn sinn fvrir framan lítinn og lágreistan
bæ — en — vel að merkja — einu húsakynnin í þessu um-
hverfi, sem ekki særðu fegurðartilfinningu manns.
En livað mér fanst þa'Ö unaðslegt, að horfa á þessi gömlu
hjón krjúpa úti í garðinum á þessari töfrandi blíðu og
björtu vornótt, og sjá þau hlú að jarðávöxtunum, sem
þau voru að rækta! Völdu þau nóttina, til að minnast lið-
innar æfi, minnast bjartra vornátta, þegar þau voru bæði
ung, unnust beitt og djarfar æskuvonir börðust þeim í
brjósti?
Eitt sinn voru þessi bjón ung, eitt sinn sóttu þau á
brattann í baráttu lífsins; þau sóttu mót tindunum, svell-
andi af þrótti, fyllt djarfhuga og bjartsýni. Þau háðu marga
hildi hlið við hlið og báru margan sigur úr býtum, en nú
voru þau orðin gömul og bogin — og vinna gamalmenni
nokkuru sinni sigur? Er ekki eina fegui’ð ellinnar það,
að minnast, minnast æskunnar og unninna sigra, minnast
tindanna, sem klifnir voru i æsku og víðsýnisins þar uppi?
Hví skyldu ekki gömlu, bognu hjónin lú garðinn sinn
á bjartri vornóttinni og minnast þess, sem liðið var? Voru
ekki minningar þeirra eins og angurblítt vanmátta aftan-
skin, skin, sem endurspeglaðist á táknrænan hátt í daufri
tunglsbirtunni yfir úrgráum þokumekki og brotnum tind-
um Botnssúlna?
264
jönp