Jörð - 17.06.1941, Blaðsíða 76
-að hér skýldu ekki sker og eyjar bátaleiðunum, eins og
í Norvegi. Það er því ljóst, að hér voru nauðsynlegir marg-
ir hestar, traustir hestar, góðir reiðhestar.
TSLENDINGAR hafa búið mjög misjafnt að hestum sin-
-■*- um og margir mjög illa. Á öllum öldum íslandsbyggð-
ar hefir lifað fjöldi hrossa, sem eklci var ætlað húsaskjól
eða fóður, hvernig sem vetur yrði, og urðu þvi að falla,
ef veturinn reyndist þeim um megn. Aðrir lögðu rækt
við fátt eitt hrossa sinna, helzt reiðhestana, en létu öll
hin hrossin sjá fyrir sér sjálf. Þó var það venja þessara
manna, að ala öll hrossin illa upp, en ef einstöku hross
sýndu meiri kosti í tamningu en venjulegt var, eða útlit
gaf vonir um kosti, þá var þeim sýndur einhver sómi, og
náðu þau þá nokkru af þeim þroska, sem þeim var eÖli-
legur, en mikið skorti þó á, að þau næðu fullum þroska,
því öll beztu árin — fyrstu 3 árin — notuðust aðeins að
litlu leyti, nema þá helzt, ef trippin fengu að ganga undir.
Þó voru til fáar undantekningar frá þessu. Stöku menn
fóru vel með hesta sína, voru þeim notalegir og góðir,
þó þeir kostuðu ekki miklu til þeirra. Þeim þótli vænt
um hesta sína, bundu við þá vináttu, fundu hestana góða
vini og trygga. Flestir þessara manna voru hestasárir,
vildu ekki lána þá. Þeir fundu, að það var sitt hvað
að lána vin sinn eða dautt verkfæri, og þeir vissu, að
mörgum þótti aldrei lagt nóg fyrir þessa þroskamiklu
ólúnu hesta; það eru svo margir, sem þola varla að sjá
lífsgleðina og öryggið i fari þessara gæfusömu hesta.
Þannig einangrast oft mildu mennirnir og hafa því lítil
áhrif á fjöldann.
Loks eru athyglisverðar þær fáu undantekningar, er
hestar voru aldir upp við alls nægt, og fengu því eðlileg-
an þroska. Stöku menn, sem vissu sig djarfa og stór-
liuga, vildu endilega, að hestar þeirra svöruðu til þess-
arar skapgerðar. Þá kom það og fyrir, að myndar-liús-
freyjur ólu upp reiðhesta handa bændum sínum, eink-
um ef þeir þurftu mikið að ferðast eða voru drykkfelldir.
218 jÖRÐ