Jörð - 17.06.1941, Blaðsíða 63

í þessum fjórum ljóðlínum eigum við Jónas allan með
hagleik hins andríka listmálara, með orð- og formtilfinn-
ingu hins ljóðræna skálds. Hann ætlar að lýsa tindum,
björgum, dölum og fossum íslands og sérkenna hvert um
sig, með einu orði, og kýs með stílrænni smekkvisi fjög-
ur fögur orð: tign á tindum og traust í björgum, fegurð
í dölum, en i fossum afl, orð, sem eigi gætu orðið efnis-
ríkari eða ljósari hvorki frá sjónarmiði forms né efnis.
Þessu líkur er til annar samræmur ferhljómur í sama
kvæðinu, sem ómar í eyrum mér eins og fjórhent lag
sálrænnar mannþekkingar:
„Og feður liarðhendir
liraustra drengja
og mæður málblíðar
mundhvítra snóta.“
Bókmenntafræðingurinn frakkneski Taine leitaðist allt-
af við að finna atkvæðamestu gáfur höfundar eða skálds,
sem hann var að rannsaka. Ég er viss um það, að skýr-
greining Taine myndi reynast á þá leið, að hljóðfalls-
t»g littilfinningin væru aðalhæfileikar Jónasar. Stilvissa
hans í hrynjandi málsins og í vali lýsandi lit- og feg-
Urðarorða er í mínum augum óskeikul, að minnsta kosti
í beztu kvæðum hans.
Við sjáum þetta bezt í smákvæðum hans, sem lýsa un-
a-ði (idyl) íslenzkrar náttúru. Ekkert annað íslenzkt skáld
jafnast þar á við hann, án þess að ég ætli að fara út í
uiannjöfnuð hér að þessu sinni.
Kvæði eins og „Dalvisur“ (Fifilbrekka, gróin grund),
»Vorkvæði“ (Tinda fjalla) og „Sólsetursljóð“ eru frábær
í íslenzkum skáldskap. Þessi kvæði lýsa islenzkri náttúru
i allri sinni dýrð, þegar hún er fegurst. Andi og blær
þeirra er svo ljúfur, hreinn og tær, að ekki verður hjá
bví komizt að verða hugfanginn af fegurð þeirra.
Jónasi hefir verið það tamt, að teyga fallegt eða ein-
hennilegt landslag á augabragði, eigna sér það andlega
°g sjá það fyrir innri augum sínum árum saman. Eg liefi
sjálfur fundið það af eigin reynslu, hvernig fagurt eða
Jörð 205