Hlín - 01.01.1931, Qupperneq 30

28
Hlin
að fá stutta frásögn um mataræði og matargerð í
Kína, enda sjálfsagt að þess sje getið í sambandi við
störf kvenna, jafnvel þó karlmenn komi þar nálægt.
Er þess þá fyrst að geta, hvað konur í Kína hafa
handa á milli af matarefnum. — Hrísgrjón, hveiti og
grænmeti eru aðalfæðutegundir Kínverja, mjólk nota
þeir alls ekki, nema þá til meðala. Meðul eiga að vera
bragðvond og viðbjóðsleg, þykir það eiga við um mjólk-
ina! Þeir framleiða margskonar plöntufeiti (olíur),
svo Ijúffenga og ódýra, að þeir eru óefað betur settir
í því efni en við með smjörið. Ekki eru Kínverjar
miklir kjötneytendur, eiga ástæðurnar sök á því, en
ekki það, að þeim þyki það óljúffengt. Kínverjár eru
mestu akuryrkjumenn heimsins. Meginhluti landsins
er fyrir löngu fullræktaður. Á stórum svæðum sjest
ekki grasblettur, nema á vegbrúnunum milli akranna
og á grafhaugum eða dysjum. Gefur því að skilja, að
lítið er um kvikfénað, en svínarækt' er mikil í landinu
og hænsni á hverju heimili. Alþýðan borðar þó ekki
oftar kjöt á ári hverju en talið verður á fingrum sjer.
Grænmeti og ávexti hafa Kínverjar í þess ríkara mæli,
þeir leggja sjer reyndar margt til munns af því tæi,
sem við mundum tæpast telja mannamat, en verður
venjulega gott af. Jurtagróður er afar mikill og marg-
breyttur í Kína, telja jurtafræðingar, að í öllu landinu
muni finnast um 15 þúsund plöntutegundir. Jeg hef
með höndum lista yfir hjerumbil 500 ávaxta- og
plöntutegundir, sem hjer eru notaðar til manneldis. Á
þeim slóðum sem við nú dveljum, lifir fátækt fólk
mestmegnis á maísgrautum, sætum jarðeplum og ým-
iskonar grænrpeti, en bragðar sjaldan hrísgrjón, brauð
eða kjöt.
Óefað komast Kínverjar af með minni og lakari mat
en nokkrir aðrir menn, sem mjer er kunnugt um. Ekki
af því að þeim sje það eiginlegt, en af frábærri spar-