Morgunn - 01.12.1932, Qupperneq 38

164
M O R G U N N
hefði komið til mín, því að mér og móður minni hafði
þótt mjög vænt um hann; ef það átti við nokkurn mann,
að hann væri óvenjulega góður og ástúðlegur, þá átti það
við hann.
Hann fór þá að færa mér vitneskju um yngsta son
sinn, vitneskju, sem virtist með öllu ótrúleg. Hann sagði,
að sonur sinn væri í varðhaldi í Þýzkalandi. I>etta stóð
alls ekki heima við neitt, sem eg vissi um nýlegar fyrir-
ætlanir og ferðalög fjölskyldunnar. Mér var þetta enn
meiri ráðgáta. Hann bað mig þá að skrifa konunni sinni
og segja henni, að hann hefði gert vart við sig, og sagði,
að hún mundi staðfesta allt, sem hann hefði sagt. Eg lof'
aði að gera það.
Okkur fundarmönnunum þótti afar mikilsvert um
þetta alt, sem hann hafði sagt okkur. Við skrifuðum það
alt tafarlaust, meðan það var nýtt í hugum okkar, og við
skrifuðum öll undir það og dagsettum það. I>egar eg kom
heirn, las eg manninum mínum þessar staðhæfingar. Hann
sagðist ekki geta hugsað sér, að frændi minn væri farinn
yfir um; væri svo, hlyti eg að hafa frétt það frá ein-
hverjum skyldmennum mínum; og áreiðanlega mundi kon-
an hans hafa gert mér viðvart um það. Eg fór þá að hdgsa
um, að eg hefði lofað að skrifa konunni hans og ægja
henni, að frændi minn hefði talað við mig. Eg vissi ekki,
hvernig eg ætti að orða þetta bréf. Eins og maðurinn minn
sagði, gat eg ekki skrifað henni og sagt: „gerðu svo vel
að segja mér, hvort frændi minn er dáinn“. Svo að eg
skrifaði henni blátt áfram, sagðist ekki hafa frétt neitt
frá henni nokkurar vikur, og mig langaði sérstaklega til
að vita, hvort alt væri í góðu lagi heima hjá henni. ICon-
an skrifaði mér aftur og sagði, að sér þætti fyrir því,
að hún hefði ekki skrifað mér fyr, en frændi minn hefði
andast mjög snögglega fyrir þremur vikum, og að hún
hefði skyndilega orðið að fara að sinna miklum störfum.
Hún sagði mér líka, að frændi minn hefði haft miklar
áhyggjur út af því, að það hefði viljað svo til, að yngsti